W ocenie Sądu, po analizie akt w żaden sposób nie można przyjąć, że Minister był zobligowany do wydania w niniejszej sprawie takiego aktu. Należy zauważyć, jak słusznie podniósł organ, że skarżący w ogóle nie wskazał o jaką decyzję konkretnie chodzi, wydaną przez jaki organ, jak również nie sposób wywnioskować, że organem właściwym do stwierdzenia takiej decyzji byłby Minister Inwestycji i Rozwoju. Nawet jeśli uznać, że chodzi o decyzję określającą prawa i obowiązku stron wydane podczas II wojny światowej przez okupanta, to obecnie w obrocie prawnym nie funkcjonują żadne decyzje dotyczące przejmowania ziem na terenie Generalnej Guberni. Po II wojnie światowej przyjęto bowiem szereg aktów prawnych, na mocy których nieruchomości zostały przejęte na rzecz Skarbu Państwa (np. dekret PKWN z 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej oraz przepisy wydane na podstawie tego dekretu, dekret z 28 listopada 1945 r. o przejęciu niektórych nieruchomości ziemskich na cele reformy rolnej i rolnictwa; dekret z 8 marca 1946 r. o majątkach opuszczonych i poniemieckich, dekret z dnia 7 kwietnia 1948 r. o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny 1939-1945, dekret z 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych, dekret z 27 lipca 1949 r. o przejęciu na własność Państwa nie pozostających w faktycznym władaniu właścicieli nieruchomości ziemskich, położonych w niektórych powiatach województwa białostockiego, lubelskiego, rzeszowskiego i krakowskiego). A zatem wywłaszczenie nieruchomości w czasie II wojny światowej zostało niejako usankcjonowane przez władze powojennej Polski. W związku z powyższym, w obecnym systemie prawnym nie funkcjonują żadne orzeczenia władz Generalnej Guberni, a co za tym idzie nie można żądać ich unieważnienia, co w konsekwencji wyklucza złożenie skargi na bezczynność organu - Ministra w zakresie ich wydania. W podobny sposób wypowiedział się również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w postanowieniach: z dnia 21 listopada 2018r., sygn. akt IV SAB/Wa 398/18, z dnia 28 grudnia 2018r., sygn. akt IV SAB/Wa 386/18.
W piśmiennictwie podnosi się, że sąd administracyjny odrzuci skargę z uwagi na niedopuszczalność skargi z innych przyczyn, w sytuacji gdy skarga na bezczynność została skierowana do organu administracji publicznej, który nie jest właściwy do załatwienia sprawy będącej przedmiotem wniosku, a ponadto sprawa nie podlega rozstrzygnięciu w drodze decyzji administracyjnej (zob. M. Jagielska, A. Wiktorowska, P. Wajda [w:] R. Hauser, M. Wierzbowski (red.), Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Wyd. 5, Warszawa, 2017, s. 386).
Mając na uwadze powyższe rozważania stwierdzić należy, że wniesiona w niniejszej sprawie skarga jest niedopuszczalna.
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie z art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. postanowił jak w pkt I sentencji. O zwrocie wpisu sądowego Sąd postanowił w pkt II sentencji stosownie do art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a.