Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach Andrzej Majzner po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku J. T. o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie radcy prawnego (celem sporządzenia skargi na decyzję Wojewody Śląskiego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie statusu osoby bezrobotnej) w kwestii wniosku pełnomocnika strony o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej postanawia: przyznać radcy prawnemu T. S. kwotę 221,40 zł (dwieście dwadzieścia jeden zł 40/100) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie z urzędu;
W treści pisma procesowego z dnia 18 stycznia 2018 r., a następnie na urzędowym formularzu "PPF" J. T. wniósł o ustanowienie radcy prawnego, celem sporządzenia skargi na decyzję Wojewody Śląskiego z dnia [...] r., nr [...].
Wniosek ten został uwzględniony przez starszego referendarza sądowego postanowieniem z dnia 2 lutego 2018 r. o ustanowieniu dla strony pełnomocnika z urzędu, na którego Okręgowa Izba Radców Prawnych w Katowicach wyznaczyła następnie radcę prawnego T. S.
W dniu 9 maja 2018 r. wspomniany pełnomocnik przeglądał akta niniejszej sprawy, z kolei w dniu 16 maja 2018 r. nadał do Sądu pismo procesowe datowane na ten sam dzień, gdzie wyraził opinię o braku podstaw do wniesienia skargi na wspomnianą wyżej decyzję Wojewody Śląskiego wywodząc, iż akt ten nie narusza prawa oraz popierając swoje stanowisko stosowną argumentacją. Równocześnie zażądał przyznania kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu oświadczając, iż nie zostały one opłacone w całości ani w części.
Rozpoznając wniosek zważono, co następuje.
Artykuł 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) - dalej p.p.s.a. stanowi, że pełnomocnik procesowy wyznaczony w ramach przyznanego prawa pomocy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
W rozpoznanym przypadku mają zastosowanie przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. poz. 1715 ze zm.). Jak wynika z § 2 tego aktu wykonawczego, koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują: opłatę ustaloną zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia oraz niezbędne i udokumentowane wydatki radcy prawnego ustanowionego z urzędu. W treści § 4 ust. 1 sformułowano zasadę, zgodnie z którą opłatę ustala się w wysokości określonej w rozdziałach 2-4 tego aktu. Z kolei ustęp 2 przywołanego przepisu umożliwia ustalenie opłaty w wysokości wyższej, a nieprzekraczającej 150 % opłaty ustalonej w ust. 1 uzależniając to od uwzględnienia nakładu pracy radcy prawnego, w szczególności czasu poświęconego na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczby stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjętych w sprawie, w tym czynności podjętych w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu; wartości przedmiotu sprawy; wkładu radcy prawnego w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie oraz od stopnia zawiłości sprawy, w szczególności trybu i czasu prowadzenia sprawy, obszerności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności.
W tym miejscu przyjdzie zwrócić uwagę, że w przepisach powyższego rozporządzenia nie określono odrębnie opłaty za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Uwzględniono jednak, iż z mocy § 5 wspomnianego aktu, wysokość opłat w sprawach nieokreślonych w rozporządzeniu ustala się, przyjmując za podstawę opłatę w sprawach najbardziej zbliżonego rodzaju.
Zdaniem rozpoznającego wniosek, sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi to czynność, która swoim charakterem jest najbardziej zbliżona do sporządzenia opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej. W konsekwencji, pełnomocnikowi przysługiwać powinna opłata jak za tę czynność.
Mając na uwadze powyższe, w tym oceniwszy działanie wnioskującego radcy prawnego przez pryzmat kryteriów wskazanych w cytowanym § 4 ust. 2 rozporządzenia z dnia 3 października 2016 r., przyznano mu wynagrodzenie, w kwocie 221,40 zł, na którą składa się opłata ustalona na podstawie § 5 tego aktu w wysokości wynikającej z § 21 ust. 1 pkt 2 lit. b (to jest odpowiadającej 75 % opłaty wskazanej w § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c) podwyższona - stosownie do § 4 ust. 3 powołanego rozporządzenia - o podatek od towarów i usług obliczony według stawki 23 %, wynoszący 41,40 zł.
Niniejsze rozstrzygnięcie podjęto nadto na podstawie art. 258 § 1 i § 2 pkt 8 p.p.s.a.