Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marian Ekiert Sędzia WSA Robert Sawuła /spr./ AWSA Jolanta Ewa Wojtyna Protokolant ref. staż. Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi J. i H. L. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] września 2003 r. Nr [...] w przedmiocie odrzucenia zarzutów do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. Stwierdza nieważność przedmiotowej uchwały, 2. Określa, że przedmiotowa uchwała nie podlega wykonaniu do chwili uprawomocnienia się niniejszego wyroku, 3. Zasądza na rzecz skarżących J. i H. L. od Rady Miasta [...] kwotę 250 zł /dwieście pięćdziesiąt/ tytułem zwrotu kosztów procesowych.
SA/Rz 1686/03
Uzasadnienie
J. i H. L. wnieśli skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego -Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie na uchwałę Rady Miasta [...] Nr [...] z dn. [...].09.2003r. w sprawie odrzucenia zarzutów wniesionych do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta K. - ul. Z., wnosząc o jej uchylenie i przekazanie Radzie Miasta do ponownego rozpatrzenia. Uchwale postawiono zarzut naruszenia art.33 ustawy z dn.7.07.1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 15 z 1999r., poz.139 ze zm.) poprzez jego błędną interpretację i przyjęcie możliwości przeznaczenia terenu na inny cel, niż planuje jego właściciel. Skarżący generalnie kwestionuje projektowane poszerzenie ul. Z. Zaprojektowane poszerzenie tej drogi skutkować będzie zajęciem działki skarżących o nr ewid. 1729 w ten sposób, że przeprowadzono drogę tuż obok ściany budynku, a w konsekwencji dojdzie do utraty atrakcyjności działki i obniżenia jej wartości. Zdaniem skarżących plan był trzykrotnie zmieniany, ale poza zmianą symboli nie zmieniono linii rozgraniczającej drogi, mimo zgłaszanych postulatów jej przeprowadzenia w innym miejscu. Podniesiono także aspekty ekonomiczne związane z koniecznością przebudowy całej infrastruktury technicznej, zlokalizowanej wzdłuż drogi.
Rada Miasta wniosła o oddalenie skargi podnosząc, że nie zakwestionował jej organ nadzoru, a następnie szczegółowo ustosunkowano się do zarzutów przywołanych w skardze. Zdaniem Rady podczas przygotowania projektu planu nie naruszono prawa, a organ gminy korzystał z przysługującego wedle art.4 ust.1 ustawy o zagospodarowania przestrzennego władztwa planistycznego, a ponadto rada ma takie możliwości, by zmienić przeznaczenie nieruchomości, inne niż zamierzone przez właścicieli. Wskazano, że w wyniku podjęcia prac planistycznych jednym z jej elementów stała się ul. Z., która ma być ulicą główną, zbierającą ruch kołowy z T. i P. oraz wyprowadzać ruch tranzytowy poza miasto. Zmiana kategorii drogi na zbiorczą umożliwiła zagospodarowanie nieruchomości poprzez sytuowanie nowych budynków bliżej drogi, nadto do czasu realizacji tej inwestycji grunty mogą być użytkowane dotychczasowo, zaś pas drogowy podlegał będzie wykupowi. Projekt planu "[...]" - ul. Z. jest fragmentem szerszego układu komunikacyjnego i wedle strony przeciwnej musi uwzględniać pozostałe elementy studium. Rada uważa, że projekt planu zakładający modernizację istniejącego układu komunikacyjnego koncentruje się na istniejących szlakach komunikacyjnych, gdyż każde nowe rozwiązania komunikacyjne spotyka się z negatywnym przyjęciem wśród mieszkańców.
Wyjaśniono także, że uchwałą z dn.10.12.1999r. Nr [...] przystąpiono do opracowania Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego miasta K. "[...]" ul. Z., którego podstawowym celem było przeznaczenie terenów dotychczas rolnych na cele budowlane i zaprojektowanie układu komunikacyjnego, który zabezpieczałby układ dróg głównych, zbiorczych i lokalnych.
Pełnomocnik skarżących - radca prawny K. W. w piśmie procesowym z dn.14.05.2004r. zmodyfikowała wniosek stron, domagając się stwierdzenia nieważności uchwały Rady Miasta, orzeczenia o niewykonywaniu przedmiotowej uchwały do czasu uprawomocnienia się wyroku oraz zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego. Ponadto wskazała, że w wyroku SA/Rz 135/02 Sąd wskazał na wymogi, jakim powinny odpowiadać uchwały w przedmiocie odrzucenia zarzutów, zdaniem skarżącej treść uchwały zaskarżonej nie czyni zadość tym wymogom.