Starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjny w Warszawie Andrzej Siwek po rozpoznaniu w dniu 28 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku adwokata A. W. o przyznanie wynagrodzenia za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy w sprawie ze skargi R. I. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej postanowił: przyznać ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata A. W. koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w kwocie 450 złotych (czterysta pięćdziesiąt złotych) powiększonej o kwotę 103,50 złotych (sto trzy złotych pięćdziesiąt groszy) stanowiącą 23% podatku VAT tytułem opłaty za czynności wykonane w ramach zastępstwa prawnego,
Skarżący R. I. wniósł skargę na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej w wysokości 3000 zł. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt VI SA/Wa 2228/13.
Postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 września 2013 r. odrzucono przedmiotową skargę ze względu na nieuiszczenie wpisu sądowego od skargi.
W dniu 15 października 2013 r. skarżący złożyła na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata. Postanowieniem z dnia 13 lutego 2014 r. odmówiono skarżącemu zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowiono dla niego adwokata z urzędu.
W piśmie z dnia 12 maja 2014 r. Okręgowa Rada Adwokacka w [...] poinformowała o wyznaczeniu adwokata A. W. pełnomocnikiem z urzędu dla skarżącego.
Pełnomocnik skarżącego w piśmie z dnia 21 maja 2013 r. zawarł wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej od postanowienia z dnia 19 września 2013 r. oraz wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie z dnia 13 lutego 2014 r., załączając skargę kasacyjną oraz zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniami z dnia 13 czerwca 2014 r. przywrócił termin do wniesienia skargi kasacyjnej oraz termin do wniesienia ww. zażalenia.
Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając ww. zażalenie postanowieniem z dnia 9 września 2014 r. sygn. akt II GZ 492/14 uchylił zaskarżone postanowienie w zakresie odmowy zwolnienia od kosztów sądowych oraz przyznał skarżącemu prawo pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.
Natomiast rozpoznając skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 5 grudnia 2014 r. sygn. akt II GSK 2713/14 uchylił zaskarżone postanowienie z dnia 19 września 2013 r.
Ponownie rozpoznawana sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt VI SA/Wa 251/15. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 maja 2015 r. oddalono przedmiotową skargę.
Na rozprawie w dniu 8 maja 2015 r. w imieniu skarżącego stawiła się adwokat E. K., pełnomocnik substytucyjny ustanowiony przez wyznaczonego w sprawie pełnomocnika skarżącego adwokata A. W., i zwróciła się z wnioskiem o przyznanie wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną w urzędu, oświadczając, iż wynagrodzenie nie zostało opłacone w całości ani w części.
Postanowieniem referendarza sądowego z dnia 12 czerwca 2015 r. przyznano ze środków Sądu na rzecz adwokata A. W. koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w kwocie 1120 zł powiększonej o kwotę 257,50 zł stanowiącą 23% podatku VAT.
Pismem z dnia 8 lipca 2015 r. reprezentująca skarżącego z substytucji adwokata A. W. adwokat I. W. złożyła skargę kasacyjną od ww. wyroku z dnia 8 maja 2015 r., w której zawarła ponowny wniosek o przyznanie wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną w urzędu, oświadczając, iż wynagrodzenie nie zostało opłacone w całości ani w części.
Powyższą skargę kasacyjną rozpoznał Naczelny Sąd Administracyjny na rozprawie w dniu 7 lutego 2017 r. W imieniu skarżącego na rozprawie stawił się radca prawny K. M., pełnomocnik substytucyjny ustanowiony przez wyznaczonego w sprawie pełnomocnika skarżącego adwokata A. W. Wyrokiem z dnia 7 lutego 2017 r. sygn. akt II GSK 2469/15 oddalono omawianą skargę kasacyjną.