Dnia 9 grudnia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji w sprawie ze skargi M. G. i B. G. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] maja 2013 r., znak: [...] w przedmiocie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej postanawia oddalić wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2012 r. Nr [...].
W skardze z dnia 20 czerwca 2013 r. skarżący B. G. i M. G. zawarli wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] maja 2013 r., znak: [...], oraz poprzedzającej ją decyzji Wojewody P. z dnia [...] lipca 2012 r., Nr [...], zezwalającej na realizację inwestycji drogowej pn. "[...]" w ramach zadania inwestycyjnego "[...]".
Strona skarżąca uzasadniając swój wniosek wskazała, że wykonanie decyzji uniemożliwi całkowicie mobilność sprzętu rolniczego (niemożność zwożenia płodów rolnych oraz opału, a także wjazd i wyjazd z nieruchomości skarżącego), dokona nieodwracalnych zniszczeń na nieruchomości, w szczególności istniejących budynków (mieszkalnego), nie wspominając o standardzie i warunkach egzystencjalnych skarżącego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu lub czynność, jeśli w wyniku ich wykonania zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (...).
Ww. przepis, choć przewiduje możliwość wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji na wniosek strony, to uzależnia skorzystanie z takiego środka prawnego w sytuacji, gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia stronie znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Możliwość udzielenia ochrony tymczasowej została zatem ograniczona od wystąpienia jednej z dwóch przesłanek zawartych w ww. przepisie. Obowiązkiem strony jest wskazanie we wniosku okoliczności na poparcie spełnienia przynajmniej jednej z tychże przesłanek. Innymi słowy uprawnienie to wiąże się z obowiązkiem uzasadnienia wniosku, poprzez poparcie go stosownymi twierdzeniami i dokumentami na okoliczność spełnienia ustawowych przesłanek wstrzymania wykonania decyzji (por. postanowienie NSA z dnia 26 listopada 2007 r., II FZ 338-339/07, publ. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Argumentacja wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu musi w sposób przekonywujący pokazać konkretne relacje między brakiem wstrzymania zaskarżonej decyzji a wystąpieniem zagrożeń z art. 61 § 3 p.p.s.a. (por. post. NSA z dnia 21 grudnia 2006 r., I FZ 525/06, publ. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
W przedmiotowej sprawie strona skarżąca nie uzasadniła należycie wniosku o wstrzymanie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji przez pryzmat wystąpienia ww. dwóch przesłanek. Jak wynika z porównania akt sprawy z treścią przedmiotowego wniosku, skarżący za pomocy tych samych argumentów co użyte w przedmiotowym wniosku formułowali zarzuty w trakcie postępowania odwoławczego, które stały się przedmiotem merytorycznej oceny w zaskarżonej decyzji przez organ II instancji. Oznacza to, że ocena tych zarzutów będzie przedmiotem oceny Sądu Administracyjnego w toku rozprawy, a nie na etapie zastosowania ochrony tymczasowej wynikającej z art. 61 p.p.s.a. W postanowieniu z dnia 28 kwietnia 2005 r., sygn. akt II OZ 184/05, Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że oparcie wniosku o ochronę tymczasową na niezgodności aktu administracyjnego z prawem, a zwłaszcza rozstrzygnięcia Sądu w tym zakresie, niweczyłoby kontrolę sądową legalności takiego aktu.