Referendarz sądowy - Katarzyna Pakuła -Getka Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 grudnia 2013 r. po rozpoznaniu wniosku A. S. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym w sprawie ze skargi A. S. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2013 r. Nr [...] w przedmiocie uznania zarzutów za nieuzasadnione postanawia: przyznać A. S. prawo pomocy w zakresie częściowym poprzez ustanowienie radcy prawnego.
W dniu 15 listopada 2013r. do Sądu wpłynął na uzupełnionym formularzu PPF wniosek o przyznanie prawa pomocy A. S., w którym wniósł o ustanowienie radcy prawnego.
W niniejszej sprawie, zważono co następuje:
Zgodnie z dyspozycją art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (pkt 1), a w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (pkt 2). Żądanie ustanowienia radcy prawnego jest wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym (art. 245 § 3 p.p.s.a.)
Podkreślić należy, że prawo pomocy jest instytucją wyjątkową, stanowiącą odstępstwo od ogólnej zasady odpłatności postępowania wyrażonej w art. 199 p.p.s.a. Może być więc przyznane jedynie wtedy, gdy strona nie posiada żadnych możliwości finansowych zapłaty kosztów sądowych bądź też zapłata przez nią kosztów związanych z postępowaniem sądowym spowodowałaby utratę płynności finansowej i mogłaby przyczynić się do uszczerbku w koniecznym utrzymaniu wnioskodawcy i jego rodziny.
Powołany wyżej przepis wskazuje, że inicjatywa dowodowa zmierzająca do wykazania, iż zachodzą przesłanki pozytywne dla uwzględnienia wniosku spoczywa na wnioskującym o przyznanie prawa pomocy.
W niniejszej sprawie mając na względzie dane przedstawione w formularzu uznano, iż wnioskodawca wykazał w nim, że spełnia ustawowe przesłanki do przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
Z oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wynika, że skarżący prowadzi gospodarstwo domowe wraz żoną i córką. Wskazał, że córka jest osobą bezrobotną. Dodał także, że z żoną posiada rozdzielność majątkową. Wnioskodawca podał, że otrzymuje dochód z tytułu emerytury w wysokości 717,00 złotych miesięcznie, natomiast żona uzyskuje dochód z prowadzenia działów specjalnych produkcji rolnej w wysokości 2.696,00 złotych rocznie.
W skład majątku skarżącego wchodzi ½ domu mieszkalnego o pow. 230 m² oraz nieruchomość rolna o pow. 0,3 ha. Małżonka posiada taką samą część majątku.
W uzasadnieniu wniosku wnioskodawca podkreślił, że jest w trakcie leczenia choroby nowotworowej i nie jest zdolny do pracy. Podał, że jedynym jego dochodem jest emerytura we wskazanej wyżej wysokości. Dodał, że pozostaje na utrzymaniu żony.
Mając na względzie powyższe dane uznano, że sytuacja materialna wnioskodawcy jest trudna. Dochody wnioskodawcy jak również jego małżonki są bowiem na tyle niskie, że nie jest możliwe poczynienie z nich jakichkolwiek oszczędności czy też wydatków niesłużących bieżącemu koniecznemu utrzymaniu.
W tej sytuacji stwierdzono, że wnioskodawca kwalifikuje się do przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Stwierdzono bowiem, sytuacja materialna wnioskodawcy w jakiej się znajduje nie pozwala mu na poniesienie kosztów ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika bez uszczerbku w koniecznym utrzymaniu siebie i rodziny.
Z powyższych względów na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 w związku art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a orzeczono, jak w sentencji postanowienia.