Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Joanna Banasiewicz (spr.), Sędzia NSA Barbara Adamiak, Sędzia del. NSA Roman Ciąglewicz, Protokolant starszy asystent sędziego Kamil Buliński, po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Warszawie Anny Więckowskiej skargi kasacyjnej Rady Miasta Stołecznego Warszawy od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 października 2012 r. sygn. akt II SA/Wa 1521/12 w sprawie ze skargi Prokuratora Okręgowego w Warszawie na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 9 lipca 2009 r. nr LVIII/1751/2009 w przedmiocie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta stołecznego Warszawy oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 11 października 2012 r., sygn. II SA/Wa 1521/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi Prokuratora Okręgowego w Warszawie na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 9 lipca 2009 r. nr LVIII/1751/2009 w przedmiocie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta stołecznego Warszawy - stwierdził nieważność § 4 pkt 1 we fragmencie "za zgodą właściciela" oraz § 6 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 zaskarżonej uchwały Rady Miasta Stołecznego Warszawy oraz stwierdził, że zaskarżona uchwała w części określonej w pkt 1 wyroku nie podlega wykonaniu.
W uzasadnieniu wyroku podano, że Prokurator Okręgowy w Warszawie, działając na podstawie art. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz.U. z 2011 r. Nr 270, poz. 1599 ze zm.) oraz art. 3 § 2 pkt 5, art. 50 § 1, art. 52 § 1 i art. 53 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270, dalej "p.p.s.a."), wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na uchwałę Nr LVIII/1751/2009 Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 9 lipca 2009 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta stołecznego Warszawy (Dz.Urz. Woj. Maz. Nr 132, poz. 3937) w części obejmującej § 4 pkt 1 oraz § 6 ust. 1 pkt 1 i 2 tej uchwały. Prokurator zarzucił uchwale:
1) istotne naruszenie prawa, tj. przekroczenie upoważnienia z art. 21 ust. 1 pkt 2 oraz art. 21 ust. 3 w związku z art. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.), dalej jako "ustawa o ochronie praw lokatorów", poprzez wprowadzenie jako kryterium różnicowania podmiotów w § 4 pkt 1 warunku "zamieszkiwania za zgodą właściciela", pomimo braku po stronie Rady Miasta Stołecznego Warszawy kompetencji do ustalenia ww. ograniczenia, co skutkuje nierównym traktowaniem podmiotów o takich samych cechach istotnych (relewantnych) przewidzianych ustawą, do których należą - niezaspokojone potrzeby mieszkaniowe i niskie dochody;
2) istotne naruszenie prawa, tj. przekroczenie upoważnienia z art. 21 ust. 1 pkt 2 oraz art. 21 ust. 3 w związku z art. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, poprzez ustalenie w § 6 ust. 1 pkt 1 i 2, że odmawia się zawarcia umowy najmu lokalu, jeżeli: wnioskodawca, jego małżonek, osoba pozostająca faktycznie we wspólnym pożyciu lub inna osoba zgłoszona do wspólnego zamieszkiwania posiada tytuł prawny do innego lokalu, budynku mieszkalnego lub jego części i może go używać, a także, gdy posiada tytuł prawny do nieruchomości, której zbycie, lub z której pożytki dają możliwości zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie; w okresie ostatnich pięciu lat przed dniem złożenia wniosku wnioskodawca, jego małżonek, osoba pozostająca faktycznie we wspólnym pożyciu lub inna osoba zgłoszona do wspólnego zamieszkiwania dokonali zamiany lokalu, budynku mieszkalnego lub jego części na lokal kwalifikujący ich do ubiegania się o poprawę warunków zamieszkiwania w ramach mieszkaniowego zasobu, a także, gdy osoby te rozporządziły pod jakimkolwiek tytułem posiadanym prawem do lokalu, budynku mieszkalnego lub jego części, pomimo braku po stronie Rady Miasta Stołecznego Warszawy kompetencji do ustalenia ww. ograniczeń, co skutkuje nierównym traktowaniem podmiotów o takich samych cechach istotnych (relewantnych) przewidzianych ustawą, do których należą - niezaspokojone potrzeby mieszkaniowe i niskie dochody.