Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska (spr.) Sędzia NSA Barbara Adamiak Sędzia del. WSA Bożena Popowska Protokolant: sekretarz sądowy Rafał Jankowski po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych Miasta Poznań i J.W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 września 2010r. sygn. akt I SA/Wa 124/10 w sprawie ze skarg J.J., Miasta Poznań, J.W. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] listopada 2009r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji wywłaszczeniowej 1. oddala skargę kasacyjną Miasta Poznań, 2. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 3. zasądza od Ministra Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej na rzecz J.W. kwotę 320 (trzysta dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z 1 września 2010 r. sygn. akt I SA/Wa 124/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę J. J., Miasta Poznania i J. W. na decyzję Ministra Infrastruktury z [...] listopada 2009 r. nr [...], którą utrzymana została w mocy decyzja Ministra Budownictwa z [...] stycznia 2007 r. nr [...]. Decyzją tą stwierdzono, iż orzeczenie Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu, dalej "PWRN", z [...] grudnia 1953 r. nr [...] w części dotyczącej wywłaszczenia nieruchomości położonej w Poznaniu, oznaczonej jako parcela nr [...] zostało wydane z naruszeniem prawa.
W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny przedstawił następujący stan sprawy:
Decyzją z [...] stycznia 2007 r. Minister Budownictwa, rozpoznając wniosek J. W. o stwierdzenie nieważności w/w orzeczenia, stwierdził, iż parcela nr [...] została wywłaszczona od A. L., J. W., S. W. i K. W., jednak A. L., aktem notarialnym z 10 listopada 1951 r., sprzedała swoją część nieruchomości A. K. i M. K., zatem nie będąc właścicielem nieruchomości nie powinna być stroną decyzji wywłaszczeniowej, co powoduje, że orzeczenie jest dotknięte wadą, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a., natomiast nie można uznać aby rażąco naruszało prawo. Po ponownym rozpoznaniu sprawy, Minister, w decyzji z [...] listopada 2009 r., wyjaśnił, że orzeczenie PWRN zostało poprzedzone zezwoleniem wydanym przez Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego z [...] lutego 1952 r., które przesądzało o istnieniu celu określonego w narodowych planach gospodarczych i stanowiło akt wykonawczy do tych planów. Czyniło także zadość przepisom dekretu (Wojewódzki Sąd Administracyjny nie podał jakiego dekretu), tj. było poprzedzone zezwoleniem Ministra Gospodarki Komunalnej z [...] października 1951 r. oraz opinią Wojewódzkiej Komisji Planowania Gospodarczego z [...] sierpnia 1951 r., w której to opinii wymieniono cele wywłaszczania i stwierdzono, że nie stawia się przeszkód w przejęciu tej nieruchomości na cele wojskowe. Organ wskazał, że w tamtym czasie budowa urządzeń i infrastruktury wojskowej musiała być objęta planowaniem gospodarczym, ponieważ wymagała zaangażowania państwowych środków majątkowych. Minister odniósł się również do pisma z 5 listopada 1952 r., przedstawionego przez J. W. (wnioskodawcę postępowania nadzorczego), z którego wynika, że część nieruchomości o pow. 7.650 m2 przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego była przeznaczona planem zabudowy miasta na cele sadowniczo-ogrodnicze z prawem zabudowy domkiem jednorodzinnym i budynkiem gospodarczym, jednak z tego jeszcze nie wynikało, która część nieruchomości miałaby mieć takie przeznaczenie. Natomiast z takich dokumentów jak ww. opinia z 16 sierpnia 1951 r., wniosku do Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego z 7 grudnia 1951 r. wniosku wywłaszczeniowego z 29 lutego 1952 r. wynika, że zgodnie z planami zagospodarowania przestrzennego wywłaszczana nieruchomość ma być przeznaczona pod tereny zielone. W związku z tym, że plany zagospodarowania były elementem planowania gospodarczego, a także, że zezwolenie Przewodniczącego Komisji Planowania z 29 lutego 1952 r. obejmowało również tereny zielone, jak i cel wojskowy, Minister uznał, że ze względu na znaczną powierzchnie wywłaszczenia, a także brak wskazania, które konkretnie działki miały być przeznaczone na dany cel - oba te cele stanowiły materialnoprawną podstawę do wywłaszczenia nieruchomości w orzeczeniu z [...] grudnia 1953 r. Organ w decyzji z [...] listopada 2009 r. podzieli zatem stanowisko wyrażone w pierwszej instancji co do braku przesłanki rażącego naruszenia prawa, a także co do tego, że orzeczenie wywłaszczeniowe zostało skierowane do osoby niebędącej stroną w sprawie, tj. do A. L., która zbyła swoją część nieruchomości.