Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Maciej Dybowski Sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miasta G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 13 marca 2019 r. sygn. akt II SA/Gd 732/18 w sprawie ze skargi H. P. na uchwałę Rady Miasta G. z dnia [...] czerwca 2011 r. nr [...] w przedmiocie zasad zbywania nieruchomości zabudowanych budynkami mieszkalnymi lub lokali mieszkalnych oraz warunków udzielania i wysokości stawek procentowych bonifikat 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 13 marca 2019 r. po rozpoznaniu skargi H. P. na uchwałę Rady Miasta G. z dnia [...] czerwca 2011 r., nr [...] w sprawie zasad zbywania nieruchomości zabudowanych budynkami mieszkalnymi lub lokali mieszkalnych oraz warunków udzielania i wysokości stawek procentowych bonifikat - 1. stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w części obejmującej paragraf 4 ustęp 1 punkt 4; 2. zasądził od organu na rzecz skarżącej kwotę 1277 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przyjął następujące okoliczności faktyczne i prawne:
W dniu [...] czerwca 2011 r. Rada Miasta G. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie zasad zbywania nieruchomości zabudowanych budynkami mieszkalnymi lub lokali mieszkalnych oraz warunków udzielania i wysokości stawek procentowych bonifikat.
H. P. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na powyższą uchwałę, której zarzuciłanaruszenie art. 32 Konstytucji RP w zw. z art. 68 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j.: Dz.U. z 2018 r., poz. 121 ze zm.), dalej jako u.g.n., poprzez niezgodne z prawem i wykraczające poza upoważnienie ustawowe różnicowanie sytuacji najemców lokali komunalnych oraz naruszenie art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej RP i § 131 ust. 1 w zw. z § 143 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz.U. Nr 100, poz. 908 ze zm.) poprzez niewystarczające uzasadnienie uchwały. W świetle tak skonstruowanych zarzutów strona wniosła o stwierdzenie nieważności kwestionowanej uchwały w części dotyczącej § 4 ust. 1 pkt 4, w którym przewidziano, iż przepisy dotyczące bonifikaty w wysokości 90% od ceny nieruchomości nie mają zastosowania w przypadku sprzedaży budynków komunalnych stanowiących konstrukcyjnie samodzielną całość, w których znajduje się jeden samodzielny lokal mieszkalny, jeżeli wnioski najemcy lub współnajemców lokalu o jego nabycie zostały złożone po 31 stycznia 2009 r. Zdaniem skarżącej, przepis ten narusza jej interes prawny, całkowicie uniemożliwiając wykup wynajmowanej nieruchomości z bonifikatą. Skarżąca podała, że od 1997 r. kilkukrotnie składała wnioski o wykup z bonifikatą wynajmowanego przez nią od miasta domu jednorodzinnego. Ostatecznie jednak w 2018 r. Urząd Miejski odstąpił od sprzedaży ww. nieruchomości, dodatkowo uznając złożone poprzednio przez skarżącą wnioski za nieaktualne. W konsekwencji zaś przyjętych zmian uznano, że skoro do dnia 31 stycznia 2009 r nie został prawidłowo złożony wniosek o bonifikatę, to skarżącej nie przysługuje bonifikata i może jedynie wykupić wynajmowaną nieruchomości po cenach rynkowych. W ocenie skarżącej, kwestionowany zapis zaskarżonej uchwały ewidentnie różnicuje sytuację najemców domów jednorodzinnych w stosunku do najemców mieszkań, w praktyce odmawiając im prawa do uzyskania bonifikaty i to nawet jeśli spełnili wszystkie warunki, jakie uchwała przewiduje dla najemców nieruchomości komunalnyc. Jedynie w stosunku do najemców domów jednorodzinnych zastosowano dodatkowe kryterium, jakim jest złożenie wniosku o wykup do dnia 31 stycznia 2009 r., w sytuacji, gdy art. 68 u.g.n. nie przewiduje żadnego dalszego różnicowania w ramach cechy istotnej, jaką w tym przypadku jest fakt bycia najemcą lokalu stanowiącego własność komunalną. Według skarżącej, w kwestionowanej uchwale brak jest wyjaśnienia dla wprowadzenia dodatkowego wymogu w postaci terminu złożenia wniosku o wykup oraz dlaczego właśnie tę datę zastosowano.