Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Sędzia del. WSA Sławomir Wojciechowski (spr.) Protokolant asystent sędziego Dorota Chromicka po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Starosty Zielonogórskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 30 maja 2012 r., sygn. akt II SA/Go 302/12 w sprawie ze skargi J. G. w przedmiocie bezczynności Starosty Zielonogórskiego po wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 21 kwietnia 2011 r. sygn. akt II SA/Go 12/11 w sprawie zwrotu części opłat za wydanie kart pojazdu, z żądaniem wymierzenia grzywny oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 30 maja 2012r., sygn.akt II SA/Go 302/12, po rozpoznaniu sprawy ze skargi J. G. na bezczynność Starosty Zielonogórskiego po wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 21 kwietnia 2011r., sygn.akt II SA/Go 12/11 w sprawie zwrotu części opłat za wydanie kart pojazdu, wymierzył Staroście Zielonogórskiemu grzywnę w wysokości 1000 zł, stwierdził, że bezczynność organu w niewykonaniu wyroku nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa i zasądził od organu na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania.
Wyrok ten został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
Wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2011r., sygn.akt II SA/Go 12/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim, w sprawie ze skargi J. G., stwierdził bezskuteczność zaskarżonej czynności Starosty Zielonogórskiego z dnia [...] lutego 2007r. znak: [...], odmawiającej zwrotu części opłat, w wysokości po 425 zł, za wydanie każdej z 352 kart pojazdów zarejestrowanych w okresie od lipca 2003r. do maja 2006r., uznał obowiązek Starosty Zielonogórskiego dokonania zwrotu skarżącej części opłat w wysokości po 425 zł za każdą z 352 kart pojazdu, oraz zasądził na rzecz skarżącej kwotę 457 zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 16 listopada 2011r., sygn.akt I OSK 1237/11 oddalił skargę kasacyjną Starosty Zielonogórskiego od powyższego wyroku.
Pismem z dnia 25 stycznia 2012r. J. G. wezwała Starostę Zielonogórskiego do wykonania wyroku z dnia 21 kwietnia 2011r..
Kolejnym pismem z dnia 9 marca 2012r. skarżąca, powołując się na przepis art. 154 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm. - w dalszej części uzasadnienia powoływana jako: p.p.s.a), wniosła o wymierzenie Staroście Zielonogórskiemu grzywny w wysokości 20.000 zł z tytułu niewykonania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 21 kwietnia 2011r., II SA/Go 12/11 i o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej w wysokości 17 zł, od przedłożonego dokumentu pełnomocnictwa.
Odpowiadając na skargę Starosta Zielonogórski wniósł o jej oddalenie. Wskazał, że w doktrynie prezentowany jest pogląd, zgodnie z którym wyrok uznający uprawnienie lub obowiązek wynikający z przepisów prawa, wydany na podstawie art. 146 p.p.s.a zastępuje rozstrzygnięcie (czynność) organu administracji publicznej (J.P Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ..., 2008, s. 213). W ocenie organu już tylko z tego powodu skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem brak jest jakiejkolwiek bezczynności po stronie organu, skoro skarżąca dysponuje prawomocnym orzeczeniem sądowym, zastępującym tę czynność.
Organ wskazał także, że z uzasadnienia skargi można wnosić, że skarżąca domaga się zapłaty kwoty 149.600 zł, jednak powyższe w żadnym zakresie nie jest objęte sentencją wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 21 kwietnia 2011r. Ewentualnej zapłaty tej należności skarżąca powinna zatem dochodzić na drodze odrębnego postępowania cywilnego. W ocenie Starosty uznanie w wyroku sądu administracyjnego obowiązku organu administracyjnego stanowi jedynie element ustalający, istotny dla strony na gruncie odrębnego postępowania cywilnego.