Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędziowie: Sędzia NSA Monika Nowicka Sędzia del. NSA Jerzy Krupiński (spr.) po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 maja 2017 r. sygn. akt I SA/Wa 97/17 w sprawie ze skargi S. K. na postanowienie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania 1. uchyla zaskarżony wyrok i zaskarżone postanowienie. 2. zasądza od Ministra Inwestycji i Rozwoju na rzecz S. K. kwotę 677 (sześćset siedemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Przedmiotem skargi kasacyjnej, wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego przez S. K. (dalej: "skarżąca"), jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 maja 2017 r., sygn. akt I SA/Wa 97/17, którym oddalono jej skargę na postanowienie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] listopada 2016 r., nr [...], wydane w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.
Wyrok wydany został w następujących, ustalonych przez Sąd I instancji, okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
Minister Infrastruktury i Budownictwa wskazanym postanowieniem, po rozpoznaniu wniosku skarżącej, odmówił przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2015 r., nr [...], stwierdzającej nabycie z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. przez Miasto [...] na prawach powiatu, własności nieruchomości zajętej pod drogę publiczną - ul. [...], położoną w [...], oznaczoną jako działka nr [...], stanowiącą na dzień 31 grudnia 1998 r. jej własność.
Z ustaleń organu wynikało, że Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] lutego 2015 r. stwierdził nabycie z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. przez Miasto [...] na prawach powiatu, prawa własności opisanej wyżej nieruchomości zajętej pod drogę publiczną. Skarżąca pismem z dnia [...] kwietnia 2015 r. wniosła odwołanie od powyższej decyzji wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia, wskazując, że wyjechała do [...], a osoba opiekująca się domem w czasie jej nieobecności nie była upoważniona do odbioru korespondencji urzędowej. Uprawdopodobniła ten fakt przedłożonymi oświadczeniami. Organ podniósł, że ze zwrotnego potwierdzenia odbioru decyzji wynika, że została ona doręczona w dniu [...] lutego 2015 r. E. F., osobie pełnoletniej, która podjęła się oddania przesyłki adresatowi - S. K. Zdaniem Ministra w sprawie doszło do skutecznego tzw. doręczenia zastępczego w rozumieniu art. 43 K.p.a. Podkreślił, że w przypadku doręczenia zastępczego datą doręczenia pisma adresatowi jest dzień odebrania pisma przez dorosłego domownika, sąsiada lub dozorcę domu. Datą doręczenia nie jest natomiast dzień faktycznego odebrania przez adresata pisma przekazanego przez te osoby. Okoliczność, że dorosły domownik nie doręczył w stosownym czasie przyjętego pisma do rąk adresata, nie ma wpływu na bieg terminu wniesienia odwołania. Wobec tego zdaniem organu określony w art. 129 § 2 K.p.a. 14 dniowy termin do wniesienia odwołania rozpoczął swój bieg [...] lutego 2015 r. i upłynął w dniu [...] marca 2015 r. Odwołanie skarżącej zostało nadane w placówce pocztowej [...] w dniu [...] kwietnia 2015 r., z uchybieniem terminu. Minister zaznaczył, że w uzasadnieniu wniosku skarżąca podniosła, że w dniu [...] lutego 2015 r. wyjechała do [...], gdzie przebywała nieprzerwanie do dnia [...] kwietnia 2015 r. Podczas jej nieobecności domem zajmowała się E. F., przy czym zakres jej czynności obejmował doglądanie domu, opróżnianie skrzynki na listy oraz podlewanie kwiatów. Zgodnie z oświadczeniem wnioskodawczyni oraz E. F. nie była ona upoważniona do odbioru korespondencji urzędowej. W ocenie organu zakres czynności podejmowanych przez E. F. (doglądanie domu, podlewanie kwiatów, opróżnianie skrzynki na listy) wskazuje, że podczas nieobecności właścicielki pełniła ona funkcję dozorcy domu. Skoro zatem osoba ta podjęła się doręczenia pisma adresatce, to nastąpiło doręczenie decyzji w trybie przewidzianym w art. 43 K.p.a. Ewentualne przywrócenie uchybionego terminu do dokonania określonej czynności procesowej mogą uzasadniać jedynie przeszkody w wykonaniu przyjętego przez dorosłego domownika (sąsiada, dozorcę) zobowiązania do oddania pisma adresatowi. Art. 43 K.p.a. nie przewiduje składania przez odbierającego korespondencję domownika, sąsiada, dozorcę, pisemnego zobowiązania do oddania pisma adresatowi, jako warunku uznania doręczenia w trybie tego przepisu za prawidłowe. Ponadto skarżąca wiedziała o toczącym się postępowaniu i została pouczona przez organ wojewódzki o treści art. 41 § 1 i § 2 K.p.a., który określa obowiązek informowania organu o zmianie swojego adresu. Zdaniem Ministra, przyjmując obiektywny miernik staranności jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy, skarżąca powinna była poinformować organ o nowym adresie do korespondencji lub też ustanowić pełnomocnika do doręczeń. Wyjazd z miejsca zamieszkania nie uprawdopodabnia braku winy w niedotrzymaniu terminu do dokonania określonej czynności procesowej, jeżeli nie towarzyszą mu okoliczności, które mogą świadczyć o tym, że przeszkoda ta była niezależna od zobowiązanego do dokonania czynności i dla niego niemożliwa do przezwyciężenia.