Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Banasiewicz (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Monika Nowicka Sędzia del WSA Dariusz Chaciński Protokolant st. inspektor sądowy Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 lipca 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 703/13 w sprawie ze skargi C. C. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. zasądza od C. C. na rzecz Ministra Infrastruktury i Rozwoju kwotę 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 703/13, po rozpoznaniu skargi C. C., uchylił decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] oraz decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji (pkt. 1), stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu (pkt 2) i zasądził od Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej na rzecz skarżącej C. C. kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego (pkt 3).
Wyrok wydany został w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
Decyzją z dnia [...] listopada 1979 r., nr [...], utrzymaną w mocy decyzją Wojewody Opolskiego z dnia [...] lutego 1980 r. nr [...], Naczelnik Miasta i Gminy w Z. orzekł o wywłaszczeniu za odszkodowaniem na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości położonej w J. oznaczonej nr działki 89/6, nr mapy 2, nr rejestru gruntów 329 o powierzchni 0,2611 ha, zapisanej w księdze wieczystej w K. nr [...], stanowiącej własność E. D. Odszkodowanie za grunt ustalono w kwocie 3.916,50 zł.
Pismem z dnia 8 stycznia 2008 r. C. C., spadkobierczyni byłej właścicielki, wystąpiła z wnioskiem o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Naczelnika Miasta i Gminy Z. z dnia [...] listopada 1979 r. i decyzji Wojewody Opolskiego z dnia [...] lutego 1980 r. We wniosku podniosła, że wniosek wywłaszczeniowy pochodził od osoby nieuprawnionej, wskazała na brak upoważnienia osoby podpisanej pod ofertą, brak wskazania środków na wypłatę odszkodowania, brak biegłego na rozprawie oraz brak odniesienia do zarzutów w decyzji odwoławczej Wojewody Opolskiego.
Decyzją z dnia [...] maja 2012 r., nr [...], Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji.
Po rozpatrzeniu wniosku C. C. o ponowne rozpatrzenie sprawy, Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r., nr [...], utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] maja 2012 r.
W uzasadnieniu decyzji organ podniósł, że wywłaszczenia przedmiotowej nieruchomości i przyznania odszkodowania dokonano na podstawie przepisów ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz.U. z 1974 r. Nr 10, poz. 64). Organ powołał treść art. 3 ust. 1 i art. 2 ust. 2 powołanej ustawy z dnia 12 marca 1958 r. i następnie stwierdził, że podmiotem ubiegającym się o wywłaszczenie nieruchomości był podmiot do tego uprawniony, tj. przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Przedsiębiorstwo Materiałów Budowlanych Przemysłu Węglowego, a wskazanie oprócz nazwy przedsiębiorstwa również nazwy zakładu wchodzącego w skład tego przedsiębiorstwa uwzględnia jego strukturę organizacyjną i nie oznacza, że o wywłaszczenie ubiegał się podmiot nieuprawniony. Brak też podstaw do uznania, że osoby działające w imieniu przedsiębiorstwa nie posiadały stosownych uprawnień.
Organ wskazał, że celem wywłaszczenia nieruchomości położonej w J., oznaczonej jako działka nr 89/6 była rozbudowa pracowniczego ogrodu działkowego, co zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy z dnia 9 marca 1949 r. o pracowniczych ogrodach działkowych (Dz.U. Nr 18, poz. 117) stanowiło cel użyteczności publicznej. Minister podniósł, że istotny dla wyjaśnienia kwestii niezbędności wywłaszczonej nieruchomości dla realizacji celów określonych przepisami ustawy z dnia 12 marca 1958 r. jest fakt, że w 1979 r., kiedy dokonano wywłaszczenia, obowiązywał dekret z dnia 1 października 1947 r. o planowej gospodarce narodowej (Dz.U. Nr 64, poz. 373) i zgodnie z tym dekretem każde zadanie gospodarcze mogło być realizowane wyłącznie w ramach ustalonego ww. dekretem planu gospodarczego na dany rok lub na dłuższy okres. Ponadto w tym czasie obowiązywała uchwała nr 83 Rady Ministrów z dnia 3 czerwca 1977 r. w sprawie rozwoju pracowniczych ogrodów działkowych do 1980 r. (M.P. Nr 15, poz. 82).