Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wiesław Morys sędzia NSA Maciej Dybowski sędzia del. WSA Mirosław Wincenciak (spr.) po rozpoznaniu w dniu 5 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 października 2016 r. sygn. akt I SA/Wa 1160/16 w sprawie ze skargi S. S. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty za nieruchomość pozostawioną poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. oddala wniosek Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 października 2016 r., sygn. akt I SA/Wa 1160/16 po rozpoznaniu skargi S.S. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...], w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty za nieruchomość pozostawioną poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, oddalił skargę. U podstaw rozstrzygnięcia Sądu I instancji legły następujące ustalenia oraz ocena prawna.
Minister Skarbu Państwa decyzją z [...] czerwca 2016 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody P. z [...] kwietnia 2016 r. nr [...] o odmowie potwierdzenia S.S. prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez W.S. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, tj. we wsi P., gm. R., pow. w. (obecnie L.).
Decyzja Ministra Skarbu Państwa wydana została przy następujących ustaleniach stanu fatycznego i ocenie prawnej sprawy.
W.S. był właścicielem nieruchomości położonych we wsi P., pow. w. o ogólnej pow. 1 ha, składającej się z gruntów rolnych oraz zabudowań gospodarczych. Przed wybuchem II wojny światowej mieszkał i pracował w W. Repatriował się do Polski wraz z rodziną w jej powojennych granicach w 1945 r. i zamieszkał w G. Zmarł w 1954 r., a spadek po nim w stosownych udziałach nabyli żona S.S. oraz dzieci: J.S., C.S., W.S., S.S., K.S. i E.S. (post. Sądu Powiatowego w G. z [...] stycznia [...] r. [...]). S.S. zmarła w [...] r., a spadek po niej nabyli: C.S., E.S. w udziałach odpowiednio 7/8 i 1/8 części (post. SR w G. z [...] października [...]r. [...]).
Oświadczeniami z [...],[...],[...]i [...]października [...]r. C.S., E.S., K.S. i J.S. wskazali S.S. jako osobę uprawnioną do rekompensaty. Tym samym prawo do rekompensaty przysługiwało w 7/8 części S.S. i w 1/8 części W.S.
Aktem notarialnym z [...] października [...]r. rep. [...], zawartym w wykonaniu decyzji Prezydenta m. G. z [...] marca [...]r. i [...] lipca [...]r., Skarb Państwa sprzedał S.S. lokal mieszkalny nr [...] znajdujący się w małym domu mieszkalnym przy ul. K. [...]w G. wraz oddaniem w użytkowanie wieczyste gruntu, na którym budynek był posadowiony w udziale 25/100 części. Sprzedaż lokalu wraz z użytkowaniem wieczystym nastąpiła za cenę [...] złotych, przy jednoczesnym zaliczeniu nabywcy na jej poczet wartości pozostawionego poza granicami RP mienia w wysokości [...]złotych.
Aktem notarialnym z dnia [...] grudnia [...]r. rep [...]S.S. zrzekł się w trybie art. 179 kc prawa własności ww. lokalu i związanego z nim prawa użytkowania wieczystego gruntu się na rzecz Skarbu Państwa.
Wnioskiem z dnia [...] czerwca 1990 r. ponownie wystąpił o przydzielenie działki lub lokalu mieszkalnego w zamian za mienie pozostawione w ZSRR. Wniosek ów nie został rozpoznany do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2014 r., poz. 1090) dalej: "ustawa zabużańska", a tym samym podlegał - stosownie do jej art. 27 - rozpoznaniu na gruncie tej ustawy.