Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 149 § 1 pkt [1,] 1a, art. 151, 200 i 205 § 2 ppsa, orzekł jak w sentencji wyroku.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że przedmiotem skargi jest bezczynność organu w zakresie wydania innego niż decyzja lub postanowienie aktu z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ppsa - przyznania wynagrodzenia przedstawicielowi nieobecnej strony postępowania administracyjnego, ustanowionemu na wniosek organu administracyjnego zgłoszony na podstawie art. 34 § 1 kpa.
Wynagrodzenie przedstawiciela dla nieobecnej strony postępowania administracyjnego ustanowionego na wniosek organu administracyjnego zgłoszony na podstawie art. 34 § 1 kpa należy do kosztów postępowania administracyjnego (uchwała [Sądu Najwyższego] z 9.2.1989 r. III CZP 117/88, OSNC 1990/1/11, dalej uchwała III CZP 117/88). Oznacza to, że organem właściwym do ustalenia i wypłaty wynagrodzenia jest organ administracji prowadzący postępowanie zasadnicze, w tej sprawie Prezydent.
Stosunek prawny istniejący między organem administracji i przedstawicielem dla nieobecnej strony opiera się na orzeczeniu sądu powszechnego. Jego elementem jest obowiązek wykonania przez osobę wyznaczoną niezbędnych czynności w charakterze przedstawiciela (kuratora) osoby nieobecnej lub niezdolnej do czynności prawnych. Z obowiązkiem tym wiąże się prawo przedstawiciela do uzyskania wynagrodzenia za podjęte w toku postępowania w obronie interesów strony czynności. Jakkolwiek przepisy kpa ani inne przepisy szczególne nie określają ani wysokości tego wynagrodzenia, ani zasad i trybu jego przyznawania, to nie oznacza to, że takie wynagrodzenie nie przysługuje przedstawicielowi. Odmienne stanowisko nie dałoby się pogodzić z konstytucyjną zasadą państwa prawa (art. 2 Konstytucji RP). Podobny pogląd wyraził w wyroku NSA z 19.12.2013 r. I OSK 2636/12.
Ustalenie wysokości wynagrodzenia przedstawiciela (kuratora) osoby nieobecnej lub niezdolnej do czynności prawnych winno nastąpić w drodze analogii przez zastosowanie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. poz. 536, dalej rozporządzenie z 2018 r.). Uchwała III CZP 117/88 wykluczyła wprawdzie zastosowanie wprost przepisów obowiązującego wówczas rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 sierpnia 1982 r. w sprawie stawek, warunków przyznawania i wypłaty ryczałtu przysługującego sędziom i pracownikom sądowym za dokonanie oględzin oraz stawek należności kuratorów (Dz. U. nr 27, poz. 197 ze zm.), jednakże dotyczyło to [spraw należących do] właściwości sądu powszechnego. Tym samym stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy nie stanowi przeszkody do zastosowania tych przepisów przez organ administracji publicznej odpowiednio, w drodze analogii - w celu wypełnienia istniejącej luki prawnej w zakresie zasad przyznawania wynagrodzenia przedstawicielowi nieobecnej strony postępowania administracyjnego, ustanowionemu na wniosek organu administracyjnego zgłoszony na podstawie art. 34 § 1 kpa.