Skargi kasacyjne nie zostały oparte na usprawiedliwionych podstawach. Zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego, a to art. 153 ust. 1 w związku z art. 4 pkt 16, art. 154 ust. 1 i 2, art. 155 ust. 1 pkt 5 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz.U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.) nie są zasadne. Art. 4 pkt 16 tej ustawy definiując pojęcie "nieruchomości podobnej", stanowi, że należy pod tym pojęciem rozumieć nieruchomość, która jest porównywalna z nieruchomością stanowiącą przedmiot wyceny, ze względu na położenie, stan prawny, przeznaczenie, sposób korzystania oraz inne cechy wpływające na jej wartość". Art. 4 pkt 16 nakazuje uwzględnienie w ustaleniu "nieruchomości podobnej" położenie nieruchomości. Art. 154 § 1 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami również stanowi o uwzględnieniu położenia nieruchomości. Przy ustaleniu wyznaczenia wartości - położenia nieruchomości, należy ją odkodować, przez zastosowanie wykładni w kontekście wartości, o których stanowi art. 154 i art. 155 ust. 1 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami. Art. 154 i art. 155 ust. 1 pkt 6 nakazują uwzględnić przeznaczenie w planie miejscowym, a w razie braku planu przeznaczenie w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Zasadnie w zaskarżonym wyroku Sąd przyjął, że ogranicza to zakres porównania do nieruchomości położonych na terenie gminy. Nie można uznać za prawidłowy wywód w skardze kasacyjnej Ministra Infrastruktury, że ograniczenie podmiotowe co do nabywcy do zarządu dróg może mieć jakiekolwiek znaczenie prawne dla wyceny nieruchomości. Godziłoby to w zasady sprawiedliwości społecznej, która nie pozwala aby przy pozbawieniu prawa własności na cel publiczny stosować niekorzystne dla właściciela sposoby wyceny nieruchomości. Rozszerzenie zakresu położenia nieruchomości na rynek regionalny lub krajowy jest dopuszczalne tylko wyjątkowo. Przesądza o tym rozwiązanie prawne przyjęte w § 26 ust. 1 rozporządzenia Rady ministrów z 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzenia operatu szacunkowego (Dz.U. Nr 207, poz. 2109). Zasadnie w zaskarżonym wyroku Sąd przyjął, że w przypadku wyceny nieruchomości przeznaczonej pod drogi nie można im przypisać szczególnych cech i rodzaju, która uzasadniałaby zastosowanie w sprawie § 26 ust. 1 tego rozporządzenia.
Przedmiotem regulacji § 36 powołanego rozporządzenia jest określenie wartości rynkowej gruntów przeznaczonych lub zajętych pod drogi publiczne. Przyjęcie regulacji szczególnej w § 36 przesądza o jej zastosowaniu, co zasadnie w zaskarżonym wyroku Sąd wywiódł. W skardze kasacyjnej Ministra Infrastruktury wskazano, że w decyzji uznano, że możliwe było zastosowanie § 36 ust. 1 powołanego rozporządzenia. Oznaczało to w następstwie zastosowanie § 36 ust. 2, a nie § 26 ust. 1 i ust. 3 powołanego rozporządzenia.
Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego. Prawidłowo wyprowadzona w zaskarżonym wyroku podstawa stosowania § 36 ust. 1 powołanego rozporządzenia w pełni uzasadnia ocenę co do braku pełnego, zgodnego z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, ustalenia stanu faktycznego sprawy.
W tym stanie rzeczy, skoro skargi kasacyjne nie zostały oparte na usprawiedliwionych podstawach, na mocy art. 184 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.