Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędziowie sędzia NSA Barbara Adamiak ( spr.) sędzia del. WSA Jerzy Siegień Protokolant Monika Dworakowska po rozpoznaniu w dniu 9 września 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Gminy B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 listopada 2005 r. sygn. akt I SA/Wa 1896/04 w sprawie ze skargi Burmistrza Gminy B. na decyzję Wojewody M. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odszkodowania za nieruchomość oddala skargę kasacyjną.
Wojewoda M. decyzją nr [...] z dnia [...], po rozpoznaniu odwołania, utrzymał w mocy decyzję Starosty P. nr [...] z dnia [...] ustalającą odszkodowanie za nieruchomość położoną w B. przy ul. [...] i [...], oznaczoną jako działka nr [...] o pow. [...] m2 i [...] o pow. [...] m2. W uzasadnieniu organ wskazał, że obowiązek ustalenia odszkodowania z art. 73 ust. 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. jest bezsporny, zaś do zapłaty zobowiązana jest Gmina B., co jednoznacznie wynika z ostatecznej decyzji Wojewody z dnia [...], stwierdzającej przejście z mocy prawa z dniem [...] własności nieruchomości na rzecz Gminy B. Jak dalej wskazał organ odwoławczy, wysokość odszkodowania ustalono w oparciu o opinię rzeczoznawcy majątkowego, zgodnie z art. 130 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, zaś gmina zarzutów odnośnie ceny nie poparła alternatywnym operatem szacunkowym.
Skargę na powyższą decyzję wniosła Gmina B. domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji. Zarzuciła, że skoro drogi lokalne miejskie stały się drogami gminnymi dopiero z dniem 1 stycznia 1999 r., to znaczy, że w dniu 31 grudnia 1998 r. tymi drogami nie były, czyli Gmina nie jest zobowiązana do wypłaty odszkodowania w trybie art. 73 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Nie ma też podstaw do nakładania na Gminę obowiązku ciążącego na Skarbie Państwa, tym bardziej że nigdy nie było przekwalifikowania miasta w gminę, a na terenie zawsze były drogi gminne i drogi lokalne miejskie, a Rada Miejska nie podejmowała żadnej uchwały o zaliczeniu drogi do kategorii drogi gminnej. Skarżąca podniosła również kwestię wysokości odszkodowania, podtrzymując zarzut braku podstaw do nakładania na gminę obowiązku ciążącego na Skarbie Państwa.
W odpowiedzi na skargę organ wnosił o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z 9 listopada 2005 r. sygn. akt I SA/Wa 1896/04, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Gminy B. na decyzję Wojewody M. z [...] nr [...] w przedmiocie odszkodowania, oddalił skargę. W uzasadnieniu Sąd wywodził, że podstawą wydania zaskarżonej decyzji były przepisy ustawy z 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 ze zm.). Zgodnie z art. 73 ust. 1 powołanej ustawy nieruchomości pozostające w dniu 31 grudnia 1998 r. we władaniu Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, niestanowiące ich własności, a zajęte pod drogi publiczne, z dniem 1 stycznia 1999 r. stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub właściwych jednostek samorządu terytorialnego za odszkodowaniem. W myśl ust. 2 tego przepisu, odszkodowanie wypłaca gmina - w odniesieniu do dróg będących w dniu 31 grudnia 1998 r. drogami gminnymi, a Skarb Państwa - w odniesieniu do pozostałych dróg.
Unormowanie art. 73 ust. 1 powołanej ustawy "nieruchomości zajęte pod drogi publiczne" oznacza nieruchomości, na których urządzono drogę, która następnie zaliczona została do odpowiedniej kategorii dróg publicznych, przy czym fakt ten musiał mieć miejsce przed 1 stycznia 1999 r.