Dnia 29 maja 2019 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Zgierski (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak Sędzia del. NSA Grzegorz Jankowski po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2019 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 listopada 2018 r. sygn. akt II SA/Wa 107/18 w sprawie ze skargi A.S. na uchwałę Zarządu Dzielnicy B. Miasta W. z dnia [...] grudnia 2017 roku Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia braku właściwości miejscowej do rozpoznania wniosku o zawarcie umowy najmu lokalu na czas nieoznaczony oddala skargę kasacyjną [pic]
I OSK 500/19
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 9 listopada 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę A.S. i stwierdził nieważność uchwały Zarządu Dzielnicy B. Miasta W. z dnia [...] grudnia 2017 r. w przedmiocie stwierdzenia braku właściwości miejscowej do rozpoznania wniosku o zawarcie umowy najmu lokalu na czas nieoznaczony.
Skargę kasacyjną od ww. wyroku wniósł Prezydent W. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu naruszenie § 22 ust. 1 w zw. z § 1 pkt 23 uchwały nr LVIII/1751/2009 Rady m. st. Warszawy z dnia 9 lipca 2009 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali mieszkalnych wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta stołecznego Warszawy (Dz. Urz. Woj. Maz. z 2018 r. poz. 8401), dalej uchwała, poprzez wadliwą wykładnię, co doprowadziło Sąd do błędnego stwierdzenia naruszenia prawa przez organ i stwierdzenia nieważności uchwały.
Wskazując na powyższe naruszenie autor skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.
Jednocześnie skarżący kasacyjnie złożył oświadczenie, że zrzeka się rozprawy.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że Sąd I instancji dokonał błędnej wykładni § 22 ust. 1 uchwały, zawężając jego rozumienie do literalnego brzmienia i nie uwzględniając definicji gospodarstwa domowego zawartej w § 1 pkt 23 uchwały, w myśl którego za gospodarstwo domowe uważa się wnioskodawcę oraz osoby zgłoszone do wspólnego zamieszkiwania w lokalu. Również pierwsze zdanie § 22 ust. 1 uchwały używa liczby mnogiej mówiąc o "osobach występujących o zawarcie umowy najmu lokalu, zamianę lub uregulowanie tytułu prawnego do lokalu (...)". Z powyższego, a także z faktu, że procedowanie wniosku o zawarcie umowy najmu lokalu odbywa się z uwzględnieniem sytuacji życiowej i majątkowej wszystkich osób zgłoszonych do zamieszkiwania, należy wnosić, że uchwałodawca, wprowadzając § 22 ust. 1, przyjął koncepcję wieloosobowego wnioskodawcy (w odniesieniu do wniosków obejmujących więcej niż jedną osobę). Oznacza to, że organ weryfikując swą właściwość miejscową powinien uwzględnić sytuację wszystkich osób objętych wnioskiem. W niniejszym przypadku sytuację tę określa bezdomność skarżącego i fakt zamieszkiwania w dzielnicy B. jego byłej żony i teściowej, jako osób, których dotyczy wniosek o zawarcie umowy najmu lokalu. Przez wzgląd na fakt, że dwie z trzech osób objętych wnioskiem zamieszkują w dzielnicy B., organ powinien był stwierdzić swą niewłaściwość i wskazać na właściwość dzielnicy B.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.), dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 ustawy, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Dlatego też, przy rozpoznawaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.