Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jolanta Rudnicka (spr.) Sędziowie sędzia NSA Iwona Bogucka sędzia NSA Monika Nowicka po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. S., A. S. i W. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 października 2018 r., sygn. akt I SA/Wa 649/18 w sprawie ze skargi A. S., A. S. i W. S. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] grudnia 2017 r., nr [...] w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 24 października 2018 r., sygn. akt I SA/Wa 649/18, oddalił skargę A. S., A. S. i W. S. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z [...] grudnia 2017 r., nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Wojewody Dolnośląskiego z [...] października 2017 r., nr [...] w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty.
Od powyższego wyroku skargę kasacyjną złożyli skarżący, reprezentowani przez adwokata, zaskarżając wyrok w całości, zarzucili:
na podstawie art.174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego:
1. art. 11 ust. 5 i art. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w zw. z art. 31 ust.3, art.32 ust.1 i art. 64 ust.2 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. polegające na ich błędnej wykładni wyrażającej się w bezzasadnym ograniczeniu prawa do rekompensaty tylko dla tych osób, które są w stanie wykazać tytuł własności nieruchomości oraz jej istnienie w dniu opuszczenia byłego terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podczas gdy takie ograniczenie prowadzi do nieuprawnionego zróżnicowania sytuacji prawnej przedwojennych właścicieli nieruchomości zabużańskich, w zakresie praw majątkowych,
2. art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w zw. z art. 365 § 1 k.p.c. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że złożenie prawomocnego wyroku ustalającego zwalnia organ z procedowania zgodnie z ustawą o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej rozwinięto powyższe zarzuty.
Powołując się na powyższe zarzuty wniesiono o:
1. uchylenie zaskarżonego wyroku, zaskarżonej decyzji oraz decyzji Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...] października 2017 r.;
2. zasądzenie od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz W. S., A. S. i A. S. zwrotu kosztów postępowania sądowego za obie instancje.
Ponadto na podstawie art. 176 § 2 p.p.s.a. wniesiono o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie.
W piśmie z dnia 19 lipca 2021 r. pełnomocnik skarżących kasacyjnie wniósł o rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.
Odpowiedzi na skargę kasacyjną nie złożono.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny związany jest podstawami skargi kasacyjnej, z urzędu zaś bierze pod uwagę jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie żadna z wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania nie zaistniała, wobec czego kontrola Naczelnego Sądu Administracyjnego ograniczyła się do zbadania zarzutów zawartych w skardze kasacyjnej.
Zarzuty te zostały oparte wyłącznie na podstawie kasacyjnej wymienionej w art. 174 pkt 1 p.p.s.a., to jest na obrazie prawa materialnego. W tej sytuacji wobec nie zgłoszenia zarzutów naruszenia przepisów postępowania uznać należy, że stan faktyczny ustalony w sprawie nie został zakwestionowany.