Nieuzasadniony jest także zarzut naruszenia art. 24 § 3 w zw. z art. 84 § 2 k.p.a. oraz art. 176 u.g.n. Otóż wniosek skarżącej z [...] września 2014r., oparty m.in. na tych podstawach, o wyłączenie jej z udziału w charakterze biegłego ze wszystkich niezakończonych postępowań został odmownie rozpoznany przez Wojewodę [...] postanowieniem z [...] października 2014r. podzielić należy pogląd Sądu I instancji wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że istniejący spór pomiędzy skarżącą a Wojewodą [...] co do wypłaty wynagrodzenia za sporządzone operaty w sprawach znak: [...] i [...] pozostaje bez wpływu na ocenę operatu szacującego wartość rynkową nieruchomości w przedmiotowej sprawie, a w szczególności na przyjęcie, że jest to okoliczność wywołująca wątpliwość co do bezstronności biegłej. Podkreślić należy, że przepis art. 176 u.g.n., przy określaniu przesłanek wyłączenia rzeczoznawcy majątkowego od udziału w szacowaniu nieruchomości, nie posługuje się konstrukcją odpowiedniego stosowania art. 24 k.p.a. - lecz bezpośredniego. Zwrócić także należy uwagę, iż postanowienie o ukaraniu skarżącej grzywną wydano w związku z brakiem jakiejkolwiek odpowiedzi ze strony biegłej (zarówno pozytywnej jak i negatywnej) na wezwanie organu z dnia [...] lutego 2015 r., a nie ze względu na negatywną odpowiedź polegająca na odmowie potwierdzenia aktualności operatu lub odmowie sporządzenia nowego operatu ze względu na zaistnienie okoliczności które mogą wywołać wątpliwość co do bezstronności biegłej.
Nieuprawniony jest również zarzut naruszenia art.134 § 1 p.p.s.a. Do naruszenia tego przepisu mogłoby dojść gdyby sąd wyszedł poza granice tej sprawy lub gdyby nie dokonał kontroli aktu w pełnym zakresie, a tylko w części. To, że Sąd I instancji przyjął ustalenia organów administracyjnych, a w konsekwencji ich rozstrzygnięcia za prawidłowe i tym samym nie uwzględnił zarzutów skarżącej i oddalił skargę nie oznacza, iż naruszył powyższy przepis
Uzasadnieniu zaskarżonego wyroku także nie można zarzucić, że nie realizuje ono niezbędnych elementów uzasadnienia określonych w art. 141 § 4 p.p.s.a., a których zamieszczenie pozwala odtworzyć sposób rozumowania Sądu. Sporządzenie uzasadnienia jest czynnością następczą w stosunku do podjętego rozstrzygnięcia, stąd też tylko w nielicznych sytuacjach naruszenie tej normy prawnej może stanowić skuteczną podstawę skargi kasacyjnej. Pamiętać bowiem należy, że usprawiedliwiony będzie zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a tylko wówczas, gdy pomiędzy tym uchybieniem a wynikiem postępowania sądowoadministracyjnego będzie istniał potencjalny związek przyczynowy. Do sytuacji, w której wadliwość uzasadnienia wyroku może stanowić usprawiedliwioną podstawę skargi kasacyjnej, należy zaliczyć tę, gdy to uzasadnienie nie pozwala na kontrolę kasacyjną orzeczenia. Dzieje się tak wówczas, gdy nie ma możliwości jednoznacznej rekonstrukcji podstawy rozstrzygnięcia (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lutego 2009 r. I OSK 487/08). Co więcej Sąd ma obowiązek zwięzłego przedstawienia stanu sprawy, co obejmuje nie tylko przytoczenie ustaleń dokonanych przez organ administracji publicznej, ale także ich ocenę pod względem zgodności z prawem. Tymczasem te wszystkie elementy znajdują się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a uzasadnienie części prawnej wyroku jest wystarczające dla uzyskania informacji o przesłankach rozstrzygnięcia. Fakt, że strona skarżąca kasacyjnie nie zgadza się z argumentacją Sądu I instancji zaprezentowaną w uzasadnieniu, nie została nią przekonana, a wręcz uważa ją za błędną nie oznacza eo ipso naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a.
W konsekwencji nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut kasacyjny naruszenia przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a., gdyż ma on charakter wynikowy. Jego zastosowanie przez sąd I instancji jest za każdym razem rezultatem uznania, że w sprawie zaistniało tego rodzaju naruszenie przepisów prawa materialnego bądź regulacji procesowej, które uzasadniałoby wyeliminowanie z obrotu prawnego zaskarżonego przejawu działania administracji publicznej. Oznacza to także, że prawidłowo został zastosowany przez Sąd I instancji art. 151 p.p.s.a.
Z tych względów na podstawie art. 184 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.