Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rajewska Sędziowie Grażyna Radzicka NSA Leszek Włoskiewicz (spr.) Protokolant Edyta Pawlak po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych P. Spółki z o.o. w [...] i Ż. SA w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2004 r. sygn. akt I SA 507/03 w sprawie ze skarg Ż. SA w [...] i P. Spółki z o.o w [...] na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wyrażenia zgody na przeniesienie prawa użytkowania wieczystego oddala skargi kasacyjne
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 3 listopada 2004 r. I SA 507/03 oddalił skargi wniesione przez Ż. - S.A. w [...] oraz P. Spółka z o.o. w [...] na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] [...] utrzymującą w mocy decyzję tego organu z dnia [...] [...], którą - na podstawie art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o portach i przystaniach morskich (Dz.U. z 2002 r. Nr 110, poz. 967) - odmówiono wyrażenia zgody na przeniesienie przez S., przedsiębiorstwo państwowe w [...], na rzecz Spółki P. (utworzonej przez Przedsiębiorstwo S. oraz Spółkę Ż.) tytułem aportu na pokrycie dodatkowych udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym tej Spółki, prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej Skarbu Państwa stanowiącej działki nr 10/6 i 10/8, o łącznej powierzchni 0,5329 ha, położone w granicach portu morskiego w [...] i zabudowane nadbrzeżami "B." i "N.".
Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi przede wszystkim dlatego, że - w świetle będącego podstawą zaskarżonej decyzji przepisu - "przeniesienia prawa użytkowania wieczystego można było dokonać tylko wtedy, gdyby istniała uprzednia zgoda Ministra Skarbu Państwa", natomiast w tej sprawie do przeniesienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości portowych na rzecz Spółki P. doszło już w 1998 r., tj. przed wystąpieniem o zgodę.
Sąd stwierdził zarazem, że wymagany ustawą tryb postępowania został zachowany (porozumienie Ministra Skarbu Państwa z Ministrem Transportu i Gospodarki Morskiej), sama decyzja zaś ma uznaniowy charakter, lecz granice uznania administracyjnego nie zostały przekroczone, przy czym art. 3 ani inne przepisy powołanej ustawy nie zawierają kryteriów, którymi minister ma się kierować przy wydawaniu decyzji.
Wnoszące skargę kasacyjną Spółka P. oraz odrębnie Żegluga Polska jako podstawę kasacyjną powołały naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię - oraz, lecz już tylko Ż., niewłaściwe zastosowanie - ustawy o portach i przystaniach morskich "w szczególności zaś art. 3 tej ustawy".
Spółka P. zarzuciła przede wszystkim, że błędnie przyjęto w zaskarżonym wyroku, aby ten przepis ani inne przepisy powołanej ustawy nie zawierały kryteriów, którymi powinien kierować się Minister Skarbu Państwa przy wydawaniu decyzji i aby decyzja wydawana na podstawie art. 3 miała uznaniowy charakter a granice uznania nie zostały przekroczone, podczas gdy ustawa o portach i przystaniach morskich ma na celu ich ochronę, lecz odmawiając wyrażenia zgody Minister nawet nie rozważał, jaki wpływ dla gospodarczego znaczenia i funkcjonowania portu morskiego w [...] miało przeniesienie użytkowania wieczystego nadbrzeży.
Spółka podniosła również, że - o czym wprost stanowi art. 3 ust. 6 ustawy o portach i przystaniach morskich w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2005 r. - odmowa udzielenia zgody może nastąpić ze względu na zagrożenie obronności lub bezpieczeństwa państwa lub ze względu na inny ważny interes publiczny i "niewątpliwie taki też był zamysł ustawodawcy w pierwotnej wersji ustawy, lecz nie został w niej jednoznacznie wyartykułowany. To właśnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przeoczył przy dokonywaniu jej wykładni".