Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska Sędzia del. WSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz Protokolant Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy Miasta G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2007 r. sygn. akt I SA/Wa 1545/07 w sprawie ze skargi Gminy Miasta G. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] marca 2002 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 11 grudnia 2007 r. sygn. akt I SA/Wa 1545/07, oddalił skargę Gminy Miasta Gdynia na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia (...) marca 2002 r. nr (...), w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej.
W uzasadnieniu wyroku wskazał, iż Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 23 stycznia 2001 r. sygn. I SA 1263/99, uchylił decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia (...) maja 1999 r., nr (...)oraz decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia (...) grudnia 1998 r. nr (...), w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Odwoławczej do Spraw Wywłaszczenia przy Ministrze Spraw Wewnętrznych z dnia (...) grudnia 1964 r., nr (...) oraz decyzji Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku z dnia (...) maja 1964 r. nr (...), o wywłaszczeniu za odszkodowaniem części nieruchomości J. T. o pow. 6530 m2, oznaczonej jako działka nr (...), położonej w G. przy ul. (...). W uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że w postępowaniu nadzorczym dotyczącym decyzji wydanej na podstawie art. 47 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1961 r. Nr 18, poz. 94 ze zm.) ocenie organu powinno podlegać zaistnienie wskazanych w tym przepisie warunków.
W ocenie Sądu przepis art. 47 tej ustawy nie zawierał zasad określania wartości budowli ani gruntu. Przepisy ustawy w rozdziale odszkodowania ustalały jedynie zasady obliczania odszkodowania, które nie musiało odpowiadać rzeczywistej wartości nieruchomości. Wobec tego do obliczania wartości elementów nieruchomości wymienionych w art. 47 konieczne było przyjęcie metody, która odzwierciedlałaby ich rzeczywistą wartość. Zastosowanie tego przepisu sprowadzało się w istocie do porównania wartości budowli i wartości pozostałej części nieruchomości. Organ nadzoru nie mógł ograniczyć się tylko do oceny czy metoda wyceny jest prawidłowa, lecz powinien poddać także analizie wyniki uzyskane tą metodą. Organ powinien był zbadać, czy i jakie znaczenie dla wyceny miał fakt przeznaczenia baraków do rozbiórki. Jeżeli bowiem przyczyną tego był ich zły stan techniczny, to musiało rzutować to na stopień ich zużycia. Nie bez znaczenia dla określenia wartości baraków metodą odtworzeniową, pomniejszoną o stopień zużycia było ustalenie tego faktu, jako koniecznego elementu zastosowanej metody. Organ nadzorczy nie poddał analizie przyjętego przez biegłych procentu zużycia ani cennika szacowania budynków, choć od tego zależało ustalenie wartości baraków.
Organ nie poczynił ustaleń z jakiego powodu w wycenie gruntu przyjęto cenę najniższą kształtującą się w obrocie na peryferiach, dlaczego jeszcze ją obniżono i dlaczego o taką, a nie inną wielkość. Przyjęcie do ustalenia wartości gruntu w centrum miasta ceny niższej niż gruntu na peryferiach nie można uznać, jak to uczynił organ nadzoru, za działanie zgodne z art. 47 ustawy. Uzyskana w ten sposób cena gruntu nie odzwierciedla jego rzeczywistej wartości.