Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maciej Dybowski Sędziowie: Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska (spr.) Sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. S.A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 listopada 2018 r. sygn. akt I SA/Wa 1829/17 w sprawie ze skargi P. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego 1. uchyla zaskarżony wyrok i zaskarżoną decyzję 2. zasądza od Ministra Rozwoju na rzecz P. SA z siedzibą w W. kwotę 1137 ( tysiąc sto trzydzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 23 listopada 2018 r. oddalił skargę P. S.A. w W. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego oddala skargę
W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przyjął następujące okoliczności faktyczne i prawne:
Zabudowana nieruchomość w. położona przy ul. G. nr [...] o pow. 912 m2 ozn. nr hip. [...] uregulowana w księdze wieczystej wpisem jawnym na rzecz F. i B. B. objęta została działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279).
Z dniem 21 listopada 1945 r., tj. z dniem wejścia w życie w/w dekretu, grunt przedmiotowej nieruchomości przeszedł na własność gminy W., a następnie na własność Skarbu Państwa, na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 20 marca 1950 r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej (Dz. U. Nr 14, poz. 130).
W dniu 13 stycznia 1949 r. do Wydziału Polityki Budowlanej Zarządu Miejskiego W. wpłynął wniosek F. i B. B. o przyznanie, za czynszem symbolicznym, zgodnie z art. 7 dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy, prawa własności czasowej do terenu nieruchomości położonej przy ul. G. nr [...].
Orzeczeniem administracyjnym z dnia [...] kwietnia 1951 r. Prezydium Rady Narodowej w W. odmówiło dotychczasowym właścicielom przyznania prawa własności czasowej do przedmiotowego gruntu, stwierdzając, że na podstawie opracowanego planu zagospodarowania przestrzennego teren nieruchomości w. położonej przy ul. G. nr [...] przeznaczony został pod użyteczność publiczną, w związku z czym dalsze korzystanie przez dotychczasowych właścicieli z gruntu będącego przedmiotem odmowy, nie da się pogodzić z jego przeznaczeniem według planu zagospodarowania przestrzennego. Powyższemu orzeczeniu nadano klauzulę natychmiastowej wykonalności uzasadnionej interesem publicznym, tj. koniecznością zagospodarowania terenu przez instytucję państwową, wykonawcę narodowego planu gospodarczego.
Obecnie przedmiotowa nieruchomość położona jest w obrębie [...] i wchodzi w skład działki ewidencyjnej nr [...], położonej przy ul. G., stanowiącej własność Skarbu Państwa, w użytkowaniu wieczystym P. S.A.
Wnioskiem z dnia 13 listopada 2008 r. A. B., następca prawny byłych właścicieli, wystąpił o stwierdzenie nieważności orzeczenia administracyjnego z dnia [...] kwietnia 1951 r. Jednocześnie do akt sprawy dołączono postanowienia spadkowe, z których wynikało, że następcami prawnymi byłych właścicieli nieruchomości przy ul. G. nr [...], poza A. B. są: D. B., G. B., P. B. i B. U.
Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] kwietnia 2011 r. odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W. z dnia [...] kwietnia 1951 r. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że byli właściciele nie mogli realizować funkcji zapisanej dla nieruchomości położonej przy ul. G. [...], w planie zagospodarowania przestrzennego. Przeznaczenie bowiem przedmiotowej nieruchomości pod przemysł, w szczególności na cele kolejowe, które organ najczęściej utożsamiał z celem użyteczności publicznej, spowodowało, iż organ dekretowy prawidłowo stwierdził, że korzystanie z przedmiotowego gruntu przez dotychczasowych właścicieli, nie dało się pogodzić z jego przeznaczeniem wskazanym w w/w planie zagospodarowania przestrzennego. W ocenie organu, brak zatem było podstaw do stwierdzenia nieważności orzeczenia dekretowego.