Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Wójcik Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędzia WSA Marta Wojciechowska (spr.) Protokolant Referent stażysta Dorota Ziółecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 2016 r. sprawy ze skargi L. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu z dnia 8 października 2015 r., nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia po wznowieniu postępowania ostatecznej decyzji określającej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. oraz odsetek od nieuregulowanych w terminie zaliczek oddala skargę.
Przedmiotem skargi L. M. (dalej jako: skarżący, strona) jest decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu z dnia 8 października 2015 r., mocą której organ, działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm. - dalej jako O.p.), utrzymał w mocy własną decyzję z dnia 30 czerwca 2015 r., którą, po wznowieniu postępowania postanowieniem z dnia 29 stycznia 2015 r., odmówiono uchylenia decyzji ostatecznej Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu z dnia 25 marca 2014 r. w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. w wysokości 220.447 zł oraz odsetek za zwłokę od nieuregulowanych w terminie zaliczek na ten podatek za miesiące: styczeń, luty, lipiec, sierpień, październik, listopad i grudzień 2009 r. w wysokości 10.237 zł.
Rozstrzygnięcie powyższe zapadło na tle następującego stanu faktycznego sprawy.
W wyniku przeprowadzonego postępowania kontrolnego w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku dochodowego od osób fizycznych Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Opolu wydał w dniu 22 kwietnia 2013 r. decyzję, w której określił L. M., prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą "A", zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. w wysokości 220.528 zł oraz odsetki za zwłokę od nieuregulowanych w terminie zaliczek na ten podatek w kwocie 10.660 zł.
U podstaw rozstrzygnięcia legło stwierdzenie, że podatnik nie był uprawniony do zaliczenia w ciężar kosztów wydatków na nabycie od odbiorców indywidualnych odpadów złomu i makulatury, które zostały udokumentowane wystawionymi przez niego zbiorczymi dowodami wewnętrznymi. Jak ustalono, dowody te zawierały jedynie informacje w zakresie daty, rodzaju odpadu, jego ilości i wartości, natomiast nie zawierały żadnych danych, pozwalających na zidentyfikowanie dostawców. Zdaniem organu taki sposób dokumentowania nabycia towaru nie spełniał wymogów określonych dla dokumentów stanowiących podstawę zapisów w urządzeniach księgowych i w konsekwencji tak sporządzone dokumenty nie mogły stanowić potwierdzenia faktu poniesienia wydatków z tytułu zapłaty za te odpady.
Rozpatrując wniesione od tej decyzji odwołanie Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu podzielił w pełni stanowisko organu I instancji, że nie mogły być podstawą zapisów w księgach dowody, z których nie można ustalić źródła pochodzenia nabywanego złomu, tj. nie wskazujące dostawcy odpadów. Zatem, stosownie do art. 22 ust. 1 i art. 24 a ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), nie można było tak udokumentowanych wydatków uznać za koszty uzyskania przychodów. Niemniej jednak organ odwoławczy stwierdził, że wyłączenie przez organ I instancji z kosztów uzyskania przychodów wydatku na skup makulatury w kwocie 426,50 zł było nieprawidłowe, co skutkowało koniecznością częściowego uchylenia zaskarżonej decyzji. W związku z powyższym decyzją z dnia 25 marca 2014 r. Dyrektor Izby uchylił rozstrzygnięcie organu I instancji w zakresie określenia zobowiązania w części dotyczącej kwoty 81 zł i umorzył w tym zakresie postępowanie, w pozostałej części dotyczącej kwoty 220.447 zł utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Podobnie w zakresie określenia odsetek od nieuregulowanych w terminie zaliczek na ten podatek uchylił decyzję w części dotyczącej kwoty 423 zł i umorzył w tym zakresie postępowanie, a w pozostałej części dotyczącej kwoty 10.237 zł utrzymał decyzję w mocy.