Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Kazimierz Maczewski, Sędziowie Sędzia WSA Nadzieja Karczmarczyk-Gawęcka (spr.), Sędzia WSA Joanna Wojciechowska, Protokolant Anna Kalisiak, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 17 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi W. B. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w sprawie powstania długu celnego, określenia podatku akcyzowego i podatku od towarów i usług oddala skargę.
Naczelnik Urzędu Celnego I decyzją z [...], wydaną na podstawie art. 210 § 3 pkt 3 Kodeksu celnego, uznał W.B. za dłużnika długu celnego w związku z nielegalnym wprowadzeniem na polski obszar celny samochodu osobowego marki [...] o nr nadwozia [...] i określił kwotę: długu celnego w wysokości [...], odsetek od długu celnego w wysokości [...], podatku akcyzowego w wysokości [...].
Od powyższej decyzji strona nie wniosła odwołania, w związku z czym stała się ona ostateczna.
Począwszy od 23 lutego 2007 r. W.B. składał pisma i wnioski, mające na celu wzruszenie ww. decyzji ostatecznej, co skutkowało wydawaniem kolejnych decyzji przez organy celne.
Postępowanie wywołane wnioskiem strony o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej, Dyrektor Izby Celnej rozstrzygnął decyzją z dnia [...], która następnie została zaskarżona przez stronę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie. Sąd ten wyrokiem z dnia 10 grudnia 2008 r. sygn. akt I SA/Sz 502/08 skargę oddalił.
Kolejny wniosek strony o uchylenie decyzji ostatecznej w trybie art. 265¹Kodeksu celnego Dyrektor Izby Celnej rozstrzygnął decyzją z [...] odmawiając uchylenia decyzji ostatecznej. Również tę decyzję organu strona zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, który postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2008 r. sygn. akt I SA/Sz 144/08 skargę odrzucił.
Następnie, pismem z dnia 12 maja 2008 r. pełnomocnik strony wniósł do Ministra Finansów skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...], podnosząc, że w sprawie zaistniały przesłanki z art. 253 Ordynacji podatkowej uzasadniające uchylenie decyzji z [...]. Zdaniem pełnomocnika strony, decyzja określająca kwotę długu celnego została wydana wbrew obowiązującym przepisom, gdyż to nie strona dokonała nielegalnego wprowadzenia samochodu osobowego marki [...] na polski obszar celny. W jego ocenie brak było zatem podstaw do obciążenia jej należnościami celnymi i podatkowymi z tego tytułu. Za ważny interes podatnika pełnomocnik uznał wadliwe i bezprawne obciążenie W.B. należnościami, za które odpowiedzialności nie ponosi. W ocenie pełnomocnika występowanie ważnego interesu strony wzmacnia fakt, że nałożony na W.B. obowiązek ma charakter świadczenia finansowego, na które go nie stać. Jednocześnie pełnomocnik zobowiązał się do przedstawienia dowodów potwierdzających złą sytuację finansową W.B..
Skargę tę Departament Polityki Celnej Ministerstwa Finansów pismem z dnia 28 maja 2008 r. przesłał do Izby Celnej, celem załatwienia sprawy zgodnie z właściwością.
Rozpoznając powyższą skargę jako wniosek o uchylenie decyzji w trybie art. 253 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Celnej w związku ze stwierdzeniem niezaistnienia przesłanek przewidzianych w tym przepisie, decyzją [...] nr [...], odmówił uchylenia decyzji z dnia [...].
W uzasadnieniu organ wskazał, iż postępowanie wywołane wnioskiem strony i prowadzone w oparciu o art. 253 §1 Ordynacji podatkowej, jest postępowaniem nadzwyczajnym, którego przedmiotem nie jest merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, lecz ocena wydanej decyzji ostatecznej z punktu widzenia interesu publicznego lub ważnego interesu podatnika. Jak wyjaśnił organ, wymieniony tryb służy do usuwania takich decyzji ostatecznych, które organy uważają za niecelowe bądź sprzeczne z zakreśloną linią postępowania w sprawach danego rodzaju. Organ uznał, że w sprawie nie zachodzi przesłanka ważnego interesu publicznego, gdyż de facto strona żąda uchylenia "decyzji wymiarowej", a zatem zmierza do powrotu do stanu rozpatrywania odwołania od decyzji określającej wysokość należności podatkowych i celnych. Zdaniem organu, nie istnieje żaden interes publiczny, który uzasadniałby przychylenie się do tego wniosku, gdyż w interesie publicznym nie leży naruszanie pewności obrotu prawnego. Organ celny rozpatrzył odwołanie strony od decyzji wymiarowej, strona miała możliwość zakwestionowania tej decyzji w trybie postępowania sądowego, do czego jednak nie doszło z winy strony (nie uiszczono w terminie wpisu sądowego od skargi). Z punktu widzenia zasady pewności obrotu prawnego, której dochowanie leży w interesie publicznym, nie ma w ocenie organu podstaw do uznania, że przychylenie się do żądania strony lepiej chroni ów interes, niż wzruszenie spornego aktu.