Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Dargas Sędziowie WSA Dariusz Chaciński WSA Iwona Kosińska (spr.) Protokolant specjalista Aleksandra Borkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 października 2016 r. sprawy ze skargi A. P., E. M., J. P., K. P., L. S., M. P., S. P., T. D. i T. P. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Minister Infrastruktury i Budownictwa decyzją z dnia [...] czerwca 2016 r., nr [...], po rozpatrzeniu wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy, utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] stycznia 2016 r., nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Prezydium Rady Narodowej W. z dnia [...] marca 1972 r., nr [...] odmawiającej ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do części gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] ozn. nr hip. [...] o powierzchni [...] m2.
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Prezydium Rady Narodowej W. decyzją z dnia [...] marca 1972 r. odmówiło J. P., J. D., J. D., M. P., T. P., A. P. oraz K. P. ustanowienia prawa wieczystego użytkowania do wyżej opisanej nieruchomości [...]. Wnioskiem z 2014 r. E. M., L. S., T. D., T. P., M. P., J. P., S. P. i K. P. wystąpili o stwierdzenie nieważności decyzji z 1972 r. Po jego rozpatrzeniu Minister Infrastruktury i Budownictwa decyzją z dnia [...] stycznia 2016 r. odmówił stwierdzenia nieważności powołanej decyzji Prezydium Rady Narodowej W., wskazując, że odmowa przyznania prawa własności czasowej w stosunku do przedmiotowej nieruchomości była uzasadniona z uwagi na fakt, że nieruchomość została przeznaczona pod inwestycję państwową, tj. pod budowę [...]. W ocenie organu nadzoru organ dekretowy przeprowadził niezbędne postępowanie wyjaśniające i prawidłowo uzasadnił decyzję odmowną, a rozstrzygnięcie zostało oparte na zapisach planu zagospodarowania przestrzennego uszczegółowionego zapisami decyzji lokalizacyjnej.
Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem E. M., L. S., T. D., T. P., M. P., J. P., S. P. i K. P. wnieśli o ponowne rozpatrzenie sprawy, wskazując, że dla oceny, czy zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) istotne są przepisy obowiązujących planów miejscowych, bowiem decyzje lokalizacyjne pozbawione były jakiegokolwiek w tym zakresie znaczenia. Równocześnie, zdaniem wnioskodawców, wystarczające do rozstrzygnięcia w oparciu o art. 156 § 1 pkt 2 kpa jest brak wykazania w decyzji planu miejscowego, z którym, w ocenie organu, nie można pogodzić korzystania z gruntu przez dotychczasowych właścicieli oraz odniesienie się jedynie do pozbawionej znaczenia decyzji lokalizacyjnej. W ocenie wnioskodawców obowiązujący w dacie wydania decyzji w 1972 r. plan miejscowy nie wykluczał bowiem wykorzystania nieruchomości przez jej byłych właścicieli. Organ nadzoru do oceny legalności decyzji dekretowej powinien był wziąć pod uwagę wyłącznie zapisy planu zagospodarowania przestrzennego. Całkowicie niezasadne jest przyjęcie, że przy wydaniu kwestionowanej decyzji z dnia [...] marca 1972 r. organ wziął pod uwagę art. 54 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości i w jego oparciu rozważył, czy istnieją inne niż wynikające z planu miejscowego przesłanki uzasadniające odmowne rozpoznanie wniosku dekretowego. Skoro w decyzji z 1972 r. nie wskazano podstawy prawnej określonej w art. 54 ustawy z 1958 r., to na obecnym etapie sprawy niedopuszczalne jest założenie, w oparciu o które organ nadzorczy przyjął, że podstawą odmowy przyznania prawa użytkowania wieczystego byłym właścicielom była treść tego przepisu. Jednocześnie wywłaszczenie nieruchomości pod budowę [...] nie miało swojego uzasadnienia w art. 54 ustawy 12 marca 1958 r. oraz w przepisach Konwencji Wiedeńskiej z dnia 18 kwietnia 1961 r. o stosunkach dyplomatycznych, bowiem przepisy te nie mogły stanowić samodzielnej podstawy prawnej jakichkolwiek rozstrzygnięć, ale też nie stwarzały obowiązku zapewnienia przez państwo gruntu na cele takie jak budowa [...].