Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Kosińska (spr.) Sędziowie WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska WSA Przemysław Żmich Protokolant Referent Anna Kaczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 września 2019 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] kwietnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nabycia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oddala skargę.
Minister Inwestycji i Rozwoju decyzją z dnia [...] kwietnia 2019 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania [...], utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nabycia z mocy prawa z dniem 27 października 2000 r. przez [...] prawa użytkowania wieczystego gruntu położonego w [...],[...], oznaczonego jako działka nr [...] o powierzchni [...].
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że na podstawie art. 34 i art. 35 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji i restrukturyzacji przedsiębiorstwa państwowego "[...]" (t.j. z 2018 r. Dz. U. poz. 1311) Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] lutego 2019 r. odmówił stwierdzenia nabycia z mocy prawa z dniem 27 października 2000 r. przez [...] prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej działki.
Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem, Spółka [...] wniosła odwołanie. W uzasadnieniu wyjaśniła, że organ I instancji w toku postępowania naruszył art. 7, art. 8, art. 80 kpa oraz art. 107 § 3 kpa poprzez zastosowanie normy prawa materialnego do nieprawidłowo ustalonego stanu faktycznego. Ponadto w ocenie skarżącego Wojewoda naruszył art. 34 ustawy z dnia 8 września 2000 r. poprzez nieuwzględnienie, że przedmiotowa nieruchomość znajdowała się w posiadaniu odwołującej się Spółki.
Po rozpatrzeniu złożonego odwołania Minister Inwestycji i Rozwoju stwierdził, że nie może ono zostać uwzględnione. W uzasadnieniu zajętego stanowiska organ odwoławczy przywołał treść art. 34 ustawy o komercjalizacji i restrukturyzacji przedsiębiorstwa państwowego "[...]" i wyjaśnił, że na podstawie ostatecznej decyzji Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...], Gmina [...] z dniem 27 maja 1990 r. nabyła z mocy prawa prawo własności nieruchomości położonej w [...],[...], oznaczonej jako działka nr [...] o powierzchni [...]. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby przywołana decyzja została wyeliminowana z obrotu prawnego, a tym samym skutki prawne w postaci potwierdzenia nabycia prawa własności przedmiotowego gruntu przez Gminę [...] wiążą organ orzekający w sprawie uwłaszczeniowej. Oznacza to, że przedmiotowa nieruchomość stanowiła zarówno w dniu 5 grudnia 1990 r., jak i w dniu 27 października 2000 r. własność jednostki samorządu terytorialnego, co potwierdza treść księgi wieczystej nr [...] prowadzonej dla przedmiotowej nieruchomości, w której dziale drugim jako właściciel działki nr [...] ujawniona jest Gmina [...], na podstawie powołanej decyzji Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2018 r.
Skoro przedmiotowe działki nie stanowiły własności Skarbu Państwa zarówno według stanu na dzień 5 grudnia 1990 r., jak i na dzień 27 października 2000 r. Minister Inwestycji i Rozwoju obowiązany był utrzymać w mocy zaskarżoną decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2019 r. Organ II instancji zaznaczył, że pozostawanie przedmiotowego gruntu w posiadaniu [...] według stanu na dzień 5 grudnia 1990 r. pozostaje w tym przypadku bez znaczenia, skoro działka nr [...] nie stanowiła własności Skarbu Państwa zarówno na dzień 5 grudnia 1990 r., jak i na dzień 27 października 2000 r.