Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Sobielarska Sędziowie WSA Dariusz Chaciński (spr.) WSA Magdalena Durzyńska Protokolant referent stażysta Marcin Sieradzki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2017 r. sprawy ze skargi A. P. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę
Minister Skarbu Państwa decyzją z [...] grudnia 2016 r. utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] września 2016 r. odmawiającą A. P., D. K., J. H., M. P., K. P., E> C., J. S. oraz A. M. prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez K. Z. i J. Z. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej we wsi [...], pow. [...], woj. [...].
W uzasadnieniu decyzji Minister Skarbu Państwa wskazał na następujące okoliczności sprawy.
Z. P. w dniu [...] listopada 1990 r. złożyła do Urzędu Miejskiego w R. wniosek o przyznanie rekompensaty za mienie pozostawione w 1956 r. poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej we wsi [...], pow. [...], woj. [...]. Wniosek ten został następnie ponowiony w grudniu 2008 r. przez A. P., E. C., J. S., D. K., M. P., S. P., K. P., J. D. oraz J. H.
Wojewoda [...] decyzją z [...] sierpnia 2013 r., wydaną na podstawie art. 7 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 1, art. 6 ust. 1 i 2 oraz art. 27 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: ustawa z 2005 r.) odmówił D. K., J. H., M. P., K. P., E. C., J. S., A. P. oraz S. P. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez K. Z. oraz J. Z. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, w miejscowości [...], pow. [...], woj. [...].
Na skutek odwołania A. P. Minister Skarbu Państwa decyzją z [...] października 2013 r. uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.
Ponownie rozpatrując sprawę Wojewoda [...] decyzją z [...] września 2016 r., na podstawie art. 7 ust. 2 w zw. z art. 2, art. 5 ust. 1, art. 6 ust. 1 i 2 i art. 27 ustawy z 2005 r. odmówił potwierdzenia prawa do rekompensaty A. P., D. K., J. H., M. P., K. P., E. C. , J. S. oraz A. M. (spadkobierczyni S. P.) z tytułu pozostawienia przez K. Z. oraz J. Z. nieruchomości położonej w [...], pow. [...], woj. [...]. W uzasadnieniu organ wojewódzki podał, że podstawą decyzji odmownej był brak dokumentów potwierdzających sukcesję prawną po J. Z.. Ponadto strony mimo wezwania nie przedstawiły dowodów, które potwierdzałyby, że K. Z. i J. Z. byli właścicielami nieruchomości położonej we wsi [...].
Odwołanie od decyzji Wojewody [...] z [...] września 2016 r. wniosła A. P.. Zarzuciła organowi I instancji, że bezpodstawnie odmawia mocy dowodowej dokumentom wydanym przez Komitet Wykonawczy [...] Radzie Wsi, dzięki którym można potwierdzić prawo własności nieruchomości K. i J. Z. Ponadto, oświadczenia złożone przez Z. K. i A. R. są prawidłowe i na ich podstawie można określić powierzchnię nieruchomości oraz rodzaj zabudowy znajdującej się na tej nieruchomości.
Minister Skarbu Państwa utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję (wskazaną na wstępie decyzją z [...] grudnia 2016 r.) stwierdził, że dowodem służącym do ustalenia stanu faktycznego, jak wynika z art. 75 § 1 k.p.a., może być wszystko, co przyczyni się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Jeśli chodzi o postępowanie w sprawie realizacji prawa do rekompensaty mogą to być dowody wskazane w art. 6 ust. 4 i 5 ustawy z 2005 r., ale także inne dowody, opinie biegłych, oględziny, przesłuchanie stron czy świadków. Dopiero po wyczerpaniu tych wszystkich dowodów można mówić o zebraniu materiału dowodowego. Kolejnym etapem jest ocena materiału dowodowego i ustalenie na jego podstawie stanu faktycznego sprawy. W postępowaniach w sprawach zabużańskich zasada działania z urzędu jest wprawdzie ograniczona, ale nie jest wyłączona. Organ administracji jest zatem zobowiązany z urzędu podejmować kroki zmierzające do wyczerpującego zgromadzenia materiału dowodowego.