Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Ewa Dzbeńska sędzia WSA Emilia Lewandowska asesor WSA Przemysław Żmich (spr.) Protokolant referendarz sądowy Dariusz Pirogowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 maja 2007 r. sprawy ze skargi S. D. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] grudnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty za mienie pozostawione poza obecnymi granicami RP oddala skargę.
Minister Skarbu Państwa, po rozpatrzeniu odwołania S. D., decyzją z dnia [...] grudnia 2006 r., nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2005 r., nr [...] o odmowie potwierdzenia S. D. prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie sprawy.
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] listopada 2005 r. odmówił potwierdzenia S. D. prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez jej matkę T. K. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, w miejscowości C. W uzasadnieniu organ wskazał, że wnioskodawczyni nie spełniła wymogu z art. 2 pkt 1 w związku z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005 r. Nr 169, poz. 1418 ze zm.), ponieważ przedmiotowa nieruchomość w dniu 1 września 1939 r. położona była na terenie R.
Od powyższej decyzji S. D. wniosła odwołanie.
Minister Skarbu Państwa decyzją z dnia 21 grudnia 2006 r. utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2005 r. W uzasadnieniu organ wskazał, że decyzja organu pierwszej instancji jest prawidłowa, ponieważ z oświadczeń świadków H. K. z dnia 31 sierpnia 1988 r. i S. R. z dnia 23 września 1988 r. oraz z karty ewakuacyjnej z dnia 22 czerwca 1945 r. wynika, że matka skarżącej T. K. przybyła do Polski w 1945 r. z miejscowości C., położonej w dniu ewakuacji na terenie U., lecz w dniu 1 września 1939 r. znajdującej się na terenie Rumunii. W ocenie Ministra w sprawie nie został więc spełniony wymóg zamieszkiwania i pozostawienia przez T. K. nieruchomości na obszarze należącym w dniu 1 września 1939 r. do Rzeczypospolitej Polskiej.
Na powyższą decyzję S. D. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. W uzasadnieniu przede wszystkim podniosła, że jej sprawa toczy się już od 1989 r. a przepisy obowiązujące w tamtym czasie uprawniały ją do nabycia prawa do ekwiwalentu. Nieruchomość T. K. w chwili ewakuacji w 1945 r. była położona i znajduje się nadal na terenie U. Spełnione zostały więc przesłanki z art. 88 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości (Dz. U. z 1989 r. Nr 14, poz. 74 ze zm.), ponieważ przedmiotową nieruchomość pozostawiono na terenach nie wchodzących w skład obecnego obszaru państwa polskiego i jednocześnie T. K. i jej rodzina podlegała działaniu układu z dnia 9 września 1944 r. pomiędzy PKWN, a Rządem Ukraińskiej SRR, dotyczącego ewakuacji obywateli polskich z terytorium USRR. W tej sytuacji wojewoda nie mógł zastosować przepisów obowiązujących obecnie, ponieważ prawo nie może działać wstecz na niekorzyść strony. Poza tym nowa ustawa odwołuje się również do układu międzyrządowego z 9 września 1944 r. Wojewoda przy rozpatrywaniu sprawy pominął pismo Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia [...] lipca 1991 r., nr [...] i pismo Burmistrza Miasta i Gminy Z. z dnia [...] marca 1992 r., nr [...], w których zostało potwierdzone prawo S. D. do ekwiwalentu za mienie pozostawione poza granicami RP. Z informacji uzyskanych od Wojewody wynika, że powyższe prawo zostało przyznane innym osobom przybyłym w ramach repatriacji z miejscowości C.