Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: , Przewodniczący sędzia WSA Joanna Skiba, sędzia WSA Łukasz Trochym, asesor WSA Anna Fyda-Kawula (spr.), po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi I.F. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2020 r. nr [...].
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji zaskarżoną decyzją z [...] lutego 2021 r. nr [...] po ponownym rozpatrzeniu sprawy w wyniku odwołań I. F. (Skarżąca zastępowana przez adwokat D. S. przedstawiciel ustanowiony dla nieznanej z miejsca pobytu) oraz M. M. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm., zwanej dalej: k.p.a.) oraz art. 9 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 2097, zwanej dalej: ustawą z 8 lipca 2005 r.) utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] grudnia 2020 r. nr [...] odmawiającą M. M., Z. S., L. B., B. M., E. G., L. N., W. W., A. C. i I. F. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami RP przez M. W. i W. W. w miejscowości [...] przy ul. [...], pow. [...], woj. [...].
Zaskarżona decyzja organu została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
Z wnioskiem o potwierdzenie prawa do rekompensaty w dniu [...] listopada 1990 r. wystąpiła O. B.. W toku postępowania ustalono aktualny stan spadkobierców uprawnionych do ubiegania się o prawo do rekompensaty, który zmieniał się na przestrzeni lat. Do kręgu spadkobierców włączona została na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] października 2017 r., sygn. akt I [...] o stwierdzeniu nabycia spadku po J. W. - Skarżąca I. F. (wcześniej W.). W toku postępowania nie udało się ustalić jej aktualnego miejsca pobytu.
Wojewoda [...] ww. decyzją z [...] grudnia 2020 r. na podstawie art. 7 ust. 2 w zw. z art. 3, art. 5 ust. 3 pkt 2, art. 6 ust. 1 i art. 27 ustawy z 8 lipca 2005 r. odmówił M. M., Z. S., L. B., B. M., E. G., L. N., W. W., A. C. i I. F. (zastępowanej przez D. S.- przedstawiciel dla osoby nieobecnej) potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami RP przez M. W. i W. W.w miejscowości [...] przy ul. [...], pow. [...], woj. [...]. W uzasadnieniu wskazał, że w aktach sprawy brak jest oświadczenia Skarżącej o dotychczasowym stanie realizacji prawa do rekompensaty (art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z 8 lipca 2005 r.). Podkreślił, że braku tego nie może uzupełnić przedstawiciel ww. osoby z uwagi na to, że jest ono oświadczeniem wiedzy strony i może zostać złożone wyłącznie przez nią samą. Ponadto wskazał, że w aktach sprawy brak jest dowodów dotyczących jej wszystkich miejsc zamieszkania (art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy z 8 lipca 2005 r.). Powołując się na pogląd wyrażony w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 października 2017 r., sygn. akt I OPS 3/17 stwierdził, że w postępowaniach o rekompensatę zachodzi jedność stosunku materialnoprawnego, zatem brak uzupełnienia wniosku przez jedną ze stron musi skutkować wydaniem niekorzystnego rozstrzygnięcia w stosunku do pozostałych uczestników postępowania, zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy z 8 lipca 2005 r.