Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Skiba (spr.) Sędziowie WSA Jolanta Dargas WSA Dorota Apostolidis Protokolant referent stażysta Joanna Berbecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 września 2016 r. sprawy ze skarg B. P., A. K. i B. K. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...]kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargi.
Minister Infrastruktury i Budownictwa decyzją z dnia [...] kwietnia 2016 r., nr [...] utrzymał w mocy decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] lutego 2015 r., nr [...].
Zaskarżone orzeczenie zostało wydane w oparciu o następujący stan faktyczny i prawny sprawy.
Zabudowana nieruchomość warszawska położona przy ul. [...], ozn. hip. [...] nr hip. [...], nr rej hip. [...], będąca co do placu nr [...] o pow. [...] m2 własnością Z. i J. małżeństwa K. została objęta działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50 poz. 279).
Prezydium Rady Narodowej w W. decyzją z dnia [...] lipca 1966 r., nr [...] odmówiło ustanowienia użytkowania wieczystego do ww. gruntu nieruchomości [...], zaś Ministerstwo Gospodarki Komunalnej decyzją z dnia [...] maja 1967 r., nr [...] utrzymało w mocy ww. decyzję z 1966 r.
Z kolei prezydium Rady Narodowej w W. decyzją z dnia [...] listopada 1967 r., nr [...] orzekło o pozostawieniu bez uwzględnienia wniosku F. K. o przyznanie odszkodowania za nieruchomość położoną w W. przy ul. [...], w uzasadnieniu wskazując, że na przedmiotowym gruncie znajdował się budynek [...], niespełniający przesłanek do przyznania odszkodowania.
B. P. wniosła o stwierdzenie nieważności ww. decyzji wskazując, że w orzeczeniu tym bezzasadnie przyjęto, iż budynek [...] nie mógł być budynkiem jednorodzinnym.
Minister Infrastruktury i Rozwoju decyzją z dnia [...] lutego 2015 r., nr [...] odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji Prezydium z dnia [...] listopada 1967 r.
W uzasadnieniu wskazał, że mimo swojej lakoniczności ww. decyzja była prawidłowa, gdyż nie zostały spełnione przesłanki, wymienione w ustawie z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz.U. z 1974 r. Nr 10 poz. 64). Zatem nieprzyznanie odszkodowania było zasadne.
Z wnioskiem o ponowne rozpoznanie sprawy wystąpiła B. P. podnosząc, że kwestionowana decyzja z dnia [...] listopada 1967 r. odnosi się wyłącznie do odszkodowania za budynek, pomija zaś kwestię odszkodowania za grunt nieruchomości. Równocześnie organ nadzoru błędnie przyjął, iż nieruchomość położona przy ul. [...] nie była zabudowana budynkiem jednorodzinnym.
Minister Infrastruktury i Budownictwa decyzją z dnia [...] kwietnia 2016 r., nr [...] utrzymał w mocy decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] lutego 2015 r.
Organ II instancji uzasadnił, że sprawdzając istnienie przesłanek z art. 156 § 1 kpa., bada stan faktyczny i prawny z daty wydania decyzji, w stosunku do której toczy się postępowanie nadzorcze (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 19 września 2003 r., sygn. akt IV SA 99/02, opubl. Lex nr 103195). Przy czym przez rażące naruszenie prawa należy rozumieć naruszenie wyraźnej, niebudzącej wątpliwości interpretacyjnych normy prawa materialnego lub procesowego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 października 1992 r., sygn. akt V SA 86/92, opubl. ONSA 1993 nr 1, poz. 23).
Dodał, że podstawą materialnoprawną decyzji z dnia [...] listopada 1967 r. były przepisy ww. ustawy z dnia 12 marca 1958 r., zaś istotą sprawy jest odpowiedź na pytania, czy nieruchomość objęta tą decyzją kwalifikowała się do zastosowania w stosunku do niej przepisów ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości oraz czy ewentualne naruszenia zasad przyznawania odszkodowania należy zakwalifikować jako rażące naruszenie prawa, w rozumieniu art. 156 § 1 pkt. 2 kpa.