Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz Sędziowie Sędzia WSA Monika Sawa Sędzia WSA Iwona Kosińska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi [...] na bezczynność Ministra Inwestycji i Rozwoju w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji 1. stwierdza, że Minister Inwestycji i Rozwoju dopuścił się bezczynności, która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 2. umarza postępowanie sądowe w zakresie zobowiązania Ministra Rozwoju do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] maja 2008 r., nr [...]; 3. oddala skargę w pozostałym zakresie; 4. zasądza od Ministra Rozwoju na rzecz [...] solidarnie kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Pismem z dnia [...] listopada 2018 r. [...] złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministra Inwestycji i Rozwoju w przedmiocie rozpatrzenia wniosku [...] o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] maja 2008 r. nr [...] utrzymującej w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] ustalającą wysokość odszkodowania za udział w nieruchomości położonej w Gminie [...], oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr [...] o powierzchni [...], zajętej pod drogę publiczną ul. [...] w [...].
W uzasadnieniu skarżący wyjaśnili, że postępowanie o odszkodowanie za wywłaszczenie nieruchomości trwa już ponad 13 lat. W tej sytuacji skarżący wnieśli o: stwierdzenie bezczynności Ministra Infrastruktury i Budownictwa (obecnie: Ministra Rozwoju), która ma miejsce z rażącym naruszeniem prawa, przyznanie na rzecz skarżących od organu sumy pieniężnej do wysokości określonej w art. 154 § 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. z 2019 r. Dz. U. poz. 2325), przyjęcie dowodów uzupełniających z dokumentów wymienionych w uzasadnieniu skarg oraz zasądzenie na rzecz skarżących kosztów postępowania według norm przepisanych.
W odpowiedzi na skargę Minister wniósł o jej oddalenie. Opisał dotychczasowy przebieg postępowania nieważnościowego. Wyjaśnił, że organ nie pozostaje w bezczynności, bowiem rozstrzygnął przedmiotową sprawę decyzją z dnia [...] maja 2019 r. stwierdzającą nieważność decyzji Wojewody [...] z dnia [...] maja 2008 r. utrzymującej w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] stycznia 2008 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przede wszystkim wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. z 2019 r. Dz. U. poz. 2325) sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji bądź dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.
Aby zatem wydać orzeczenie na podstawie powołanego przepisu, sąd administracyjny, opierając się o zgromadzony w sprawie materiał dokumentacyjny, winien ocenić, czy organ administracji, załatwiając sprawę, podjął wszelkie niezbędne czynności w celu wnikliwego i szybkiego jej rozstrzygnięcia, który to obowiązek wynika z ogólnych zasad postępowania administracyjnego, w tym art. 7, art. 12 § 1, art. 35 i art. 77 § 1 kpa. Obowiązkiem sądu jest więc zbadanie, czy organ administracji powziął środki przewidziane prawem w celu załatwienia sprawy w terminie.
Rozpoznając sprawę w ramach wskazanych wyżej kryteriów, Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie. Z akt sprawy wynika, że skarżący wyczerpali wymóg ustawowy warunkujący możliwość wniesienia przedmiotowej skargi, wnosząc uprzednio środek przewidziany w art. 37 § 1 kpa.