Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Czesława Socha (spr.) Sędzia NSA Andrzej Kuba Sędzia NSA Cezary Pryca Protokolant Marta Podoba po rozpoznaniu w dniu 25 września 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. z dnia 7 grudnia 2012 r. sygn. akt III SA/Kr 231/12 w sprawie ze skargi W. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu zajęcia pasa drogowego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz W. T. 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 grudnia 2012 r. o sygn. III SA/Kr 231/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w sprawie ze skargi W. T., uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. z dnia [...] października 2011 r. nr [...], w przedmiocie odmowy umorzenia opłaty za zajęcie pasa drogowego, oraz orzekł o kosztach postępowania.
Sąd I instancji przyjął, że organ - wydając zaskarżoną decyzję - naruszył art. 8 i art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.). Chodzi o to, że pomimo obowiązku wynikającego z tego przepisu, nie przytoczył podstawy prawnej, a wskazał przepisy niemające nic wspólnego z przedmiotem postępowania, tj. m.in. art. 60, art. 64, art. 67 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.), art. 67a § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w zw. z art. 40a ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.).
Zdaniem Sądu, z uzasadnienia decyzji nie wynika, który z ustępów art. 64 ustawy o finansach publicznych, miałby stanowić podstawę rozstrzygnięcia i dlaczego. Jeśli organ uznał, że należność, o umorzenie której zwrócił się skarżący, stanowi "nieopodatkowaną należność" budżetową o charakterze publicznoprawnym, to po pierwsze powinien wyjaśnić, z czego takie stanowisko wynika, a następnie wykazać, na jakiej podstawie - powołując art. 67a § 3 Ordynacji podatkowej, uznał tę "nieopodatkowaną należność" za "zaległość podatkową", bądź za "odsetki za zwłokę" bądź za "opłatę prolongacyjną", o której mowa w tym przepisie. Podobnie, powołany w podstawie prawnej decyzji art. 40a ustawy o drogach publicznych, zawiera szereg ustępów, niemających nic wspólnego z przedmiotem postępowania. Powyższe oznacza naruszenie przez organ podstawowych zasad postępowania administracyjnego, a w szczególności art. 8 k.p.a.
Sąd wskazał, że przedmiotem postępowania jest wniosek W. T. z dnia [...] lipca 2010 r. o umorzenie należności pieniężnych z tytułu opłat za czasowe zajęcie pasa drogowego, związane z remontem elewacji budynku przy ul. S. [...] w K., naliczonych decyzją Prezydenta Miasta K. z dnia [...] lipca 2010 r. w kwocie 10.135,20 zł. W ocenie Sądu I instancji, organ - odmawiając umorzenia powyższej należności - nie odniósł się do zawartego we wniosku argumentu, że remont konserwatorski elewacji prowadzony w ramach odnowy zabytków K., jest częściowo finansowany z funduszy miejskich, zaś ok. 80% powierzchni użytkowej budynku stanowi własność Gminy K. Natomiast w odniesieniu do argumentu, że przedmiotowa kamienica wpisana jest do rejestru zabytków, organ nie odniósł się do przepisów ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.), w szczególności jej rozdział 7, regulujący zasady finansowania opieki nad zabytkami i nakładający konkretne obowiązki m.in. na jednostki samorządu terytorialnego.