Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba (spr.) Sędziowie NSA Maria Myślińska Czesława Socha (autor uzasadnienia) Protokolant Magdalena Rosik po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2008 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej "F." Spółki z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 31 maja 2007 r. sygn. akt VI SA/Wa 410/07 w sprawie ze skargi "F." Spółki z o.o. w W. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] stycznia 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany decyzji w przedmiocie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od "F." Spółki z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Ministra Finansów kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt) tytułem kosztów postępowania kasacyjnego v.s.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 31 maja 2007 r. o sygnaturze VI SA/Wa 410/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę F. Spółki z o.o. w W. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] stycznia 2007 r. o nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany decyzji dotyczącej zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach. Decyzja ta utrzymała w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] listopada 2006 r.
Sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na ustaleniach faktycznych organów celnych obu instancji, które stwierdziły, że ostateczną decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] grudnia 2003 r., nr [...], udzielono skarżącej spółce zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa świętokrzyskiego. Powyższe zezwolenie zostało udzielone na 6 lat i uprawniało skarżącą spółkę do prowadzenia wspomnianej działalności w 129 punktach wymienionych w załączniku do decyzji. Pismem z dnia 28 września 2006 r. F. Spółka z o.o. w W. zwróciła się do Dyrektora Izby Skarbowej w K. o dokonanie zmiany w powyższym zezwoleniu poprzez wykreślenie z załącznika do decyzji 8 punktów prowadzenia działalności i wpisanie w ich miejsce 8 innych znajdujących się na obszarze województwa świętokrzyskiego punktów, w których działalność w zakresie zakładów wzajemnych prowadzi P. Spółka z o.o. w W. Z uwagi na to, że lokalizacja punktów gier na automatach o niskich wygranych na terenie kasyn, salonów gier oraz punktów przyjmowania zakładów wzajemnych nie jest dopuszczalna, organy administracji odmówiły zmiany decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] grudnia 2003 r.
Sąd I instancji wskazał, że podstawowym zagadnieniem w sprawie jest ustalenie, czy elementem koniecznym zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych jest wskazanie konkretnych punktów, w których gry o niskich wygranych będą urządzane. Sąd stwierdził, że tryb określony w art. 155 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), dalej: k.p.a., może być zastosowany jedynie w sytuacji, gdy ostateczna decyzja administracyjna nie posiada wad kwalifikowanych, jej cel nie został osiągnięty oraz organ dysponował przy jej wydawaniu pewnym "luzem decyzyjnym". Podjęcie decyzji w ramach art. 155 k.p.a. może być dokonane tylko przy niezmienionym stanie faktycznym i prawnym istniejącym w dniu wydania decyzji ostatecznej oraz z udziałem tych samych stron.
W ocenie Sądu I instancji stosownie do art. 35 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 4, poz. 27 ze zm.) zasadą jest, że zezwolenie na urządzanie i prowadzenie gier i zakładów wzajemnych powinno zawierać m.in. miejsce urządzania gier i zakładów. Przepis art. 37 tej ustawy wskazuje, że jedno zezwolenie jest udzielane na prowadzenie jednego ośrodka gier albo określonej w zezwoleniu liczby punktów przyjmowania zakładów wzajemnych lub punktów gier na automatach. Z zestawienia tych przepisów wynika, że elementem koniecznym przedmiotowego zezwolenia wyznaczającym granice tejże decyzji jest precyzyjne wskazanie punktów, w których gry o niskich wygranych są urządzane. Wobec powyższego nie jest możliwa zmiana decyzji ostatecznej w zakresie wskazanych w niej wyżej wymienionych elementów koniecznych. Uchylenie lub zmiana decyzji z powołaniem się na treść art. 155 k.p.a. może zajść jedynie wtedy, gdy ustawodawca w przepisie materialnoprawnym przewidzi pewien "luz decyzyjny". Tylko w obszarze owego "luzu decyzyjnego" wzgląd na interes społeczny lub słuszny interes strony może doprowadzić do uchylenia lub zmiany decyzji. W razie zaś, gdy ustawodawca w sposób sztywny i bezwarunkowy, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie, narzuca określone rozwiązanie, o stosowaniu art. 155 k.p.a. nie może być mowy.