Dnia 25 listopada 2011 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz (spr.) sędzia NSA Wojciech Chróścielewski sędzia del. WSA Jacek Fronczyk Protokolant Anna Połoczańska po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2011 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej I. K., T. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 czerwca 2011 r. sygn. akt IV SA/Wa 787/11 w sprawie ze skargi I. K. na postanowienie Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu wniosku o ustalenie odszkodowania w związku z zalaniem gruntów 1. uchyla zaskarżony wyrok, 2. stwierdza nieważność postanowienia Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej z dnia [...] lutego 2011r. oraz poprzedzającego je postanowienia organu I instancji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 15 czerwca 2011 r. sygn. akt IV SA/Wa 787/11 po rozpoznaniu skargi I. K. M. i T. M., na postanowienie Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej z dnia [...] lutego 2011 r. utrzymujące w mocy postanowienie Marszałka Województwa Wielkopolskiego z dnia [...] sierpnia 2010 r. o zwrocie wniosku w sprawie ustalenia w drodze decyzji wysokości odszkodowania w związku z zalaniem gruntów leżących w granicach polderu Golina - oddalił skargę.
W uzasadnieniu powyższego wyroku podano, iż wniosek skarżących został postanowieniem wydanym na podstawie art. 66 ( 3 kpa zwrócony wnioskodawcą ze względu na to, iż w ocenie organu dochodzenie roszczeń z tytułu szkód, o jakich mowa w tym wniosku, jako innych, niż wymienione w ustawie Prawo wodne, powinno odbywać się bezpośrednio przed sądem powszechnym, bez potrzeby wydania wstępnego orzeczenia przez organ administracji publicznej, a więc stronom przysługuje jedynie droga sądowa. Stanowisko to podzielił organ odwoławczy rozpatrując zażalenie wniesione od postanowienia organu I instancji. Także Sąd I instancji uznał, że w sprawie prawidłowo został zastosowany przepis art. 66 ( 3 kpa, bowiem wobec braku definicji "polderu przeciwpowodziowego" należało przyjąć posługując się słownikowym rozumieniem z uwzględnieniem ustawowej funkcji, że nie pełni on funkcji określonych w art. 9 ust. 1 pkt 19 ustawy Prawo wodne, dlatego też organy nie naruszyły przepisów kodeksu postępowania administracyjnego zobowiązujących do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, a w konsekwencji prawidłowo zastosowały art. 66 ( 3 kpa.
Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wnieśli I. K. M. i T. M. reprezentowany przez radcę prawnego M. M., zarzucając naruszenie art. 141 ( 4 w zw. z art. 133 ( 1 ppsa, art. 145 ( 1 pkt 1 lilt. c ppsa w zw. z art. 138 ( 1 pkt 2 kpa w zw. z art. 144 kpa, art. 145 ( 1 pkt 1 lit. c ppsa w zw. z art. 66 ( 3 kpa, w nawiązaniu do art. 16 ust. 4 w zw. z art. 183 ust. 3 Prawa wodnego. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podnosi się, że w sprawie nie wyjaśniono w odpowiedni, wymagany sposób, czy odszkodowanie, którego domaga się skarżący, jest oparte na ustawie - Prawo wodne, a więc właściwe jest wydanie wstępnej decyzji przez organ administracji publicznej. Według skarżącego taka właśnie decyzja powinna być wydana przez Marszałka Województwa Wielkopolskiego. Brak jej wydania a w zamian zwrot wniosku w trybie art. 66 ( 3 kpa jest istotną wadą, której nie dostrzegł Sąd I instancji. Z tej przyczyny w skardze kasacyjnej wnosi się o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Na rozprawę przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nikt się nie stawił. Profesjonalny pełnomocnik wnoszącego skargę kasacyjną - radca prawny, został powiadomiony o terminie rozprawy na wskazany przez niego w treści skargi kasacyjnej adres dla doręczeń. Pismo zostało zwrócone i podano inny adres, pod którym Sąd kontaktował się z pełnomocnikiem, ten pierwotnie przyjął do wiadomości informację o terminie rozprawy, następnie zaś odwołał swoje oświadczenie i zażądał odroczenia rozprawy. Wniosku o odroczenie rozprawy Sąd nie uwzględnił z uwagi na brak po temu jakichkolwiek podstaw tak prawnych jak i faktyczny. Skoro profesjonalny pełnomocnik /radca prawny/ podał adres dla doręczeń w piśmie procesowym /skardze kasacyjnej/, następnie zaś zaistniały okoliczności uniemożliwiające skuteczne doręczenie pisma sądowego pod tym adresem, musiał się liczyć z konsekwencją, iż skierowanie pisma na adres, który sam podał, będzie uznane za wywołujące skutek w postaci prawidłowego doręczenia tego pisma. Przepis art. 70 ( 1 ppsa przewiduje, iż strony i ich przedstawiciele mają obowiązek zawiadamiać sąd o każdej zmianie swojego zamieszkania, adresu do doręczeń lub siedziby, zaś w razie zaniedbania tego obowiązku pismo pozostawia się w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia, chyba że nowy adres jest sądowi znany. Oczywiste jest, że także pełnomocnik strony ma obowiązek powiadomić sąd o zmianie adresu dla doręczeń, zaś nie wywiązanie się z tego obowiązku rodzi ustawowo określone /powyżej/ skutki. Nie można też przyjąć, że o takim uregulowaniu sąd ma obowiązek poinformować pełnomocnika profesjonalnego strony, zaś ewentualny brak takiej informacji miałby rodzić skutek w postaci braku możliwości uznania doręczenia pod wcześniej podany, nieprawidłowy adres dla doręczeń. Niezrozumiałe jest tym samym twierdzenie pełnomocnika we wniosku o odroczenie rozprawy, iż nie miał obowiązku podać sądowi nowego, właściwego adresu i w konsekwencji może skutecznie żądać odroczenia rozprawy w sytuacji gdy to w istocie z jego winy pojawiły się trudności w wykonywaniu przez sąd czynności procesowych.