W skardze kasacyjnej K. K. zarzucił naruszenie art. 44 ustawy o administracji rządowej w województwie na skutek jego niewłaściwego zastosowania w sprawie (tzw. błąd w subsumcji) i przyjęcia, że przepis ten nie ma zastosowania do skarżącego i tym samym nie posiada on interesu prawnego w wywiedzeniu skargi. Wnosił o uchylenie wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej stwierdzono, że Sąd I instancji popełnił błąd logiczny nie dopatrując się tego, że skutkiem wydania zaskarżonego rozporządzenia jest ponowne wejście w życie decyzji Wojewody Kieleckiego z dnia 28 grudnia 1998 r., ustanawiającej strefy ochronne ujęć wodnych, obejmujących m. in. działki, stanowiące własność skarżącego. Ogranicza mu to korzystanie z prawa własności i prawa do ich zabudowy, czego wyrazem było stanowisko Burmistrza Gminy Włoszczowa, odmawiające wydania mu odpowiedniej decyzji umożliwiającej zabudowę działek. Skarżący powołując się na stanowisko orzecznictwa sądowoadministracyjnego wywiódł, że podmiot ma interes prawny, jeżeli pomiędzy jego sytuacją prawną, a zaskarżonym aktem prawnym istnieje - uzasadnione treścią normy prawa materialnego - realne, rzeczywiste powiązanie, czyniące go bezpośrednio zainteresowanym i w konsekwencji uprawnionym do zaskarżenia tego aktu. Jeśli więc skutkiem wejścia w życie zaskarżonego aktu była zmiana stanu prawnego, uniemożliwiająca korzystanie z nieruchomości, to akt ten wkroczył w sferę interesu prawnego skarżącego.
Organ w odpowiedzi na skargę kasacyjną wnosił o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko, że skarżący nie jest adresatem rozporządzenia i nie ogranicza jego praw do korzystania z posiadanych nieruchomości ani jego innych praw podmiotowych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny związany jest podstawami skargi kasacyjnej bowiem według art. 183 § 1 P.p.s.a., rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w skardze kasacyjnej. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym zdaniem skarżącego Sąd uchybił, uzasadnienia ich naruszenia a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego wykazania dodatkowo, że to wytknięte uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Kasacja nieodpowiadająca tym wymaganiom, pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych, uniemożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu ocenę jej zasadności. Przytoczenie podstaw kasacyjnych, rozumiane jako wskazanie przepisów, które - zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną - zostały naruszone przez wojewódzki sąd administracyjny, nakłada jednak na Naczelny Sąd Administracyjny, stosownie do art. 174 pkt 1 i 2 oraz art. 183 § 1 P.p.s.a., obowiązek odniesienia się do wszystkich zarzutów przytoczonych w podstawach kasacyjnych (uchwała NSA z dnia 26 października 2009 r., sygn. akt I OPS 10/09 - ONSA i wsa z 2010 r., nr 1, poz. 1).