"Zatrzymanie dokumentu", o którym mowa w art. 32 ust. 3 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia /Dz.U. nr 114 poz. 740 ze zm./ jest czynnością materialno-techniczną, będącą następstwem wydania decyzji o zawieszeniu praw wynikających z licencji /art. 32 ust. 1 tej ustawy/. Nie jest to materia podlegająca - co do zasady - odrębnemu rozpatrzeniu w formie decyzji administracyjnej.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Władysława K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 27 października 2000 r. (...) w przedmiocie zawieszenia praw wynikających z licencji pracownika ochrony fizycznej
drugiego stopnia i zatrzymania licencji
1/ oddala skargę w części dotyczącej zawieszenia praw wynikających z licencji pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia,
2/ stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Komendanta Stołecznego Policji z dnia 8 września 2000 r. w części dotyczącej zatrzymania dokumentu stwierdzającego posiadanie licencji.
Komendant Stołeczny Policji w drodze decyzji z dnia 8 maja 2000 r. udzielił Władysławowi K. licencji pracownika ochrony drugiego stopnia.
W dniu 4 września 2000 r. organ koncesyjny otrzymał informację o wniesieniu aktu oskarżenia przeciwko Władysławowi K, któremu zarzucono popełnienie przestępstwa z art. 291 Kodeksu karnego.
W następstwie tej informacji Komendant Stołeczny Policji wydał w dniu 8 września 2000 r. decyzję administracyjną rozstrzygającą o zawieszeniu praw wynikających z licencji oraz o zatrzymaniu dokumentu stwierdzającego posiadanie tej licencji.
Komendant Główny Policji nie uwzględnił odwołania Władysława K. i decyzją z dnia 27 października 2000 r. (...) utrzymał w mocy powołaną decyzję Komendanta Stołecznego Policji z dnia 8 września 2000 r.
Jako podstawę materialnoprawną decyzji organów obu instancji powołano przepisy art. 32 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia /Dz.U. nr 114 poz. 740 ze zm./. Organy orzekające w sprawie podkreśliły, że Prokuratura Rejonowa w W. sporządziła i przesłała do Sądu Rejonowego w Wołominie akt oskarżenia z art. 291 Kk przeciwko Władysławowi K. W takich warunkach zasadne i konieczne było - zdaniem organów orzekających - zawieszenie zainteresowanemu praw wynikających z licencji pracownika ochrony drugiego stopnia.
Decyzję Komendanta Głównego Policji Władysław K. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzucając ogólnie naruszenie przepisów ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia.
W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o oddalenie skargi podkreślając zasadność zawieszenia praw wynikających z licencji w świetle postanowień art. 32 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia /DZ.U. nr 114 poz. 740 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 32 ust 1 powoływanej ustawy o ochronie osób i mienia komendant wojewódzki Policji, w przypadku powzięcia wiadomości o wszczęciu postępowania karnego przeciwko pracownikowi ochrony o przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu i mieniu, zawiesza prawa wynikające z licencji, do czasu wydania prawomocnego rozstrzygnięcia w sprawie. Zawieszenie omawianych uprawnień, jak wynika z powołanego przepisu, jest obligatoryjne.
W rozpoznawanej sprawie jest niewątpliwe, że przeciwko skarżącemu został wniesiony akt oskarżenia, w którym zarzucono mu popełnienie przestępstwa z art. 291 kodeksu karnego. Według przepisów tego artykułu prawa karnego - kto rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5 /par. 1/. Zaś w wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku /par. 2/. Przepisy powołanego art. 291 Kk dotyczą zatem przestępstwa przeciwko mieniu, a wiec w rozpoznawanej sprawie tranie organy przyjęły, iż spełniona została przesłanka, o której mowa w art. 32 ust. 1 ustawy o ochronie osób i mienią, uzasadniająca wydanie decyzji zawieszającej skarżącemu prawa wynikające z licencji. W tej sytuacji zaskarżonej decyzji /ani decyzji pierwszoinstancyjnej/ nie można postawić zarzutu naruszenia prawa materialnego. Nie można tym decyzjom postawić również zarzutu naruszenia zasad procedury administracyjnej, bowiem stan faktyczny i prawny sprawy został przez organy należycie wyjaśniony, zaś strona mogła ustosunkować się do wszelkich okoliczności podniesionych w postępowaniu. Tak więc co do części decyzji odnoszącej się do zawieszenia praw wynikających z licencji pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia Sąd skargę oddalił /pkt 1 sentencji/ na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.