1. Teza, że ubiegający się o nabycie gruntów z Państwowego Funduszu Ziemi był w dniu orzekania przez organ administracji nadal dzierżawcą tych gruntów z mocy art. 674 w zw. z art. 694 Kc, pomimo wygaśnięcia terminu oznaczonego w umowie, i w związku z tym korzysta z pierwszeństwa przewidzianego w par. 12 ust. 2 pkt 1 zarządzenia Ministra Rolnictwa z dnia 25 lipca 1979 r. w sprawie cen, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych /M.P. nr 19 poz. 114/, wymaga przeprowadzenia wszechstronnego postępowania dowodowego w celu ustalenia, czy rzeczywiście czynności gospodarcze były przez niego wykonywane na spornej nieruchomości.
2. Jeżeli organ administracji państwowej działający w trybie odwoławczym kwestionuje rozstrzygnięcie organu I instancji, przy czym nie ma wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy i nie stwierdził potrzeby przeprowadzenia dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia materiału dowodowego w myśl art. 136 Kpa, ma obowiązek zastosować w swej decyzji instytucję reformacji i orzec co do istoty sprawy /art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa/ zamiast uchylać decyzję organu I instancji i przekazywać mu sprawę do ponownego rozpatrzenia, przesądzając przy tym o treści przyszłego rozstrzygnięcia.
3. W sprawie dotyczącej sprzedaży tej samej nieruchomości z Państwowego Funduszu Ziemi i rozstrzyganej na tej samej podstawie prawnej w stosunku do stron o sprzecznych interesach, organ administracji powinien prowadzić jedno postępowanie administracyjne i wydać jedną decyzję skierowaną do wszystkich stron tego postępowania /art. 62 Kpa/.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Krystyny Ł. na decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia 14 maja 1981 r. w przedmiocie wyznaczenia kandydata na nabywcę nieruchomości z Państwowego Funduszu Ziemi i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Naczelnika Gminy P. z dnia 13 kwietnia 1981 r., a także zgodnie z art. 208 Kpa, zasądził od Wojewody Lubelskiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Działkę rolną o powierzchni 0,62 ha, wchodzącą w skład gruntów Państwowego Funduszu Ziemi i położoną w miejscowości K., użytkował na podstawie umowy dzierżawy Edward P. Umowa ta wygasła w dniu 1 września 1980 r. Pismem z dnia 5 września 1980 roku Urząd Gminy P. powiadomił Edwarda P., że jeśli nie odnowi on umowy do dnia 30 września, działka zostanie przeznaczona do sprzedaży. Z wnioskiem takim zainteresowany wystąpił dopiero w dniu 16 lutego 1981 r., w tym też czasie do Urzędu Gminy zaczęły napływać podania reflektantów na nabycie tej działki.
Podanie /"zgłoszenie"/ złożył też Edward P. /formularz bez daty/. W dniu 7 marca 1981 r. podanie złożyła również skarżąca - Krystyna Ł. Naczelnik Gminy P., zamiast objąć sprawę jednym postępowaniem i rozstrzygnąć jedną decyzją ze względu na to, że podania dotyczyły tej samej nieruchomości i podstawy prawnej, wydał w dniu 13 kwietnia 1981 r. kilka decyzji skierowanych do poszczególnych stron /od nr RLgz 7013/19/80 do nr RLgz 7013/22/80/, pomijając przy tym Krystynę Ł. Pominięcie to było tym bardziej charakterystyczne, że jako przesłankę odmowy wyznaczenia pozostałych reflektantów kandydatami na nabywców spornej działki rolnej Naczelnik Gminy podał zamiar wyznaczenia na jej nabywcę właśnie Krystyny Ł., która została pozytywnie zaopiniowana przez samorząd wiejski.
Decyzję odmowną dotyczącą jego osoby /RLgz 7013/22/80/ zaskarżył Edward P. do Wojewody Lubelskiego, który decyzją z dnia 14 maja 1981 r., nr GUpfz.46130/34-2/81 uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. W uzasadnieniu decyzji przyjął przy tym, że Edwardowi P. przysługuje prawo pierwszeństwa do nabycia spornej nieruchomości jako dzierżawcy. Okoliczność, że odwołujący się nie stawił się do przedłużenia umowy dzierżawy nie ma - zdaniem Wojewody - znaczenia, gdyż w świetle art. 674 i art. 694 Kc jest dzierżawcą, ponieważ nadal użytkuje nieruchomość i złożył wniosek o jej nabycie, a Urząd Gminy, tolerując ten stan, wyrażał milczącą zgodę na przedłużenie dzierżawy.
Decyzję Wojewody zaskarżyła Krystyna Ł. w skardze z dnia 27 maja 1981 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Dwa dni wcześniej Naczelnik Gminy, biorąc pod uwagę motywy decyzji Wojewody, wydał decyzję w stosunku do Krystyny Ł., odmawiając jej wyznaczenia na nabywcę spornej nieruchomości. W skardze do Sądu Krystyna Ł. podniosła, że Edward P. nie był w dniu wydawania decyzji dzierżawcą, gdyż pomimo kilkakrotnego wzywania przez Urząd Gminy nie wyrażał po dniu 1 września 1980 r. zainteresowania odnowieniem dzierżawy. Ma on swoje podstawowe gospodarstwo /6,5 ha/ w odległości 2 km i nie ma następców prawnych, gdyż jego dzieci osiedliły się w mieście. Powoływała się nadto na swoją ciężką sytuację materialną i rodzinną oraz posiadane kwalifikacje do prowadzenia gospodarstwa, dotychczasowe osiągnięcia na uprawianej działce gruntu i zakwalifikowanie jej jako kandydata przez samorząd rolniczy. Wojewoda podtrzymał swoje stanowisko w odpowiedzi na skargę. W postępowaniu przed organami administracji państwowej nie zostały zachowane warunki z art. 10 par. 1 Kpa dotyczące umożliwienia stronom wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań.