W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Bezsporne w niniejszej sprawie jest to, że skarżący nie posiadał stosownego zezwolenia na wykonywanie przewozu regularnego specjalnego. Istota sporu w rozpoznawanej sprawie sprowadza się natomiast do odpowiedzi na pytanie, czy skarżący wykonywał przewóz regularny specjalny w rozumieniu przepisów u.t.d., tj. czy poddany w tej sprawie kontroli przewóz spełniał przesłanki warunkujące uznanie go za przewóz regularny specjalny.
Rozstrzygając ten spór przywołać należy treść art. 92a ust. 1 u.t.d. Zgodnie z jego treścią podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 12 000 złotych za każde naruszenie. Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków przewozu drogowego, o których mowa w ww. przepisie, wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia, a w przypadku niektórych naruszeń numer grupy naruszeń oraz wagę naruszeń wskazane w załączniku I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403: 1) popełnionych przez podmiot wykonujący przewóz drogowy określa lp. 1-9, 2) popełnionych przez przewoźnika drogowego w związku z wykonywaniem transportu drogowego określa lp. 10 - załącznika nr 3 do u.t.d. (art. 92a ust. 7 u.t.d.). Jednym z tych naruszeń jest wykonywanie przewozu regularnego lub przewozu regularnego specjalnego bez wymaganego zezwolenia (l.p. 2.1.1. załącznika nr 3 do cytowanej ustawy), za które to naruszenie ustawodawca przewidział karę pieniężną w wysokości 8.000 zł.
Przepis art. 18 ust. 1 u.t.d. stanowi, że wykonywanie przewozów regularnych i przewozów regularnych specjalnych wymaga zezwolenia. Zgodnie natomiast z art. 4 pkt 7 u.t.d. przewóz regularny jest to publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 1983), zaś przewóz regularny specjalny - niepubliczny przewóz regularny określonej grupy osób, z wyłączeniem innych osób. W orzecznictwie sądów administracyjny podkreśla się - na co słusznie zwrócił uwagę organ odwoławczy - że przewóz regularny specjalny nie jest przewozem o charakterze publicznym i tym różni się zasadniczo od przewozu regularnego. Dlatego też nie ma podstaw do tego aby do przewozu regularnego specjalnego odnosić te wszystkie wymagania, które wiążą się z wykonywaniem "zwykłego" przewozu regularnego. Wspólną cechą tych przewozów jest jedynie regularność ich wykonywania (zob. m.in. wyrok NSA z 27 listopada 2013 r., sygn. akt II GSK 1179/12, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Podkreśla się również, że podstawowymi dwoma cechami charakteryzującymi przewóz regularny specjalny jest regularność tego przewozu oraz przewożenie określonej kategorii osób (pasażerów) z wyłączeniem innych osób (pasażerów; zob. m.in. wyrok NSA z 19 kwietnia 2013 r., sygn. akt II GSK 165/13, CBOSA). Wystąpienie tych dwóch okoliczności pozwala zatem zakwalifikować określony przewóz jako przewóz regularny specjalny, o którym stanowi art. 4 pkt 9 u.t.d.