Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maciej Kierek (spr.), Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak, Wiesława Achrymowicz asesor WSA, Protokolant stażysta Tomasz Wójcik, po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2004 r. sprawy ze skargi J. S. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...]. Nr [...] w przedmiocie egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym oddala skargę
Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] lipca 2003 r. znak. [...]Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego na podstawie art. 138 § 1 pkt. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. Nr 98, poz. 1071 z 2000r. z późn. zm.), w związku z art. 18, art. 23 § 1, art. 23 § 4 pkt 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jednolity Dz. U. Nr 110, poz. 968 z 2002r. z późn. zm.), po rozpatrzeniu zażalenia J.S., na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] maja 2003r. znak: [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym z dnia [...] maja 2003r. nr [...] - utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy.
W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ odwoławczy wyjaśnił, że na podstawie art. 15 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego upomnieniem z dnia 20 stycznia 2003r. wezwał zobowiązanego J.S. do dobrowolnego wykonania obowiązku określonego w zakończonym uprzednio postępowaniu administracyjnym z zastrzeżeniem, że w przypadku niewykonania ciążącego na nim obowiązku wszczęte zostanie postępowanie mające na celu wyegzekwowanie nałożonego obowiązku.
W związku z tym, że upomnienie nie przyniosło spodziewanego rezultatu, w dniu 6 maja 2003r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wystawił tytuł wykonawczy nr [...], a w jego konsekwencji zaskarżone postanowienie.
Organ odwoławczy odnosząc się do zarzutów zgłoszonych w zażaleniu stwierdził, że nie można umorzyć postępowania, ponieważ nie zachodzą przesłanki określone w art. 59 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, a również trudna sytuacja materialna skarżącego nie stanowi podstawy do umorzenia egzekucji.
Na postanowienie to złożył skargę do Sądu J.S., domagając się jego uchylenia i zwolnienia z obowiązku dokonania rozbiórki budynku szopo-garażowego albo zmniejszenia wysokości nałożonej grzywny.
W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.
Rozpoznając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Sąd administracyjny sprawuje kontrolę w zakresie zgodności zaskarżonego postanowienia z prawem, do czego jest uprawniony w świetle art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269).
Zaskarżone postanowienie prawa nie narusza.
Grzywna w celu przymuszenia jest jednym ze środków egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym i jest uważana za jeden z najłagodniejszych środków.
Zgodnie z art. 121 § 5 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2002r. Nr 110, poz. 968 z późn. zm.) wysokość grzywny dotyczącej spełnienia przez zobowiązanego obowiązku wykonania przymusowej rozbiórki jest niezależna od uznania organu administracyjnego, który ją wymierza i stanowi iloczyn powierzchni zabudowy budynku, objętego nakazem przymusowej rozbiórki i 1/5 ceny 1 m2 powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego, ogłoszonej przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie odrębnych przepisów dla obliczania premii gwarancyjnej dla posiadaczy oszczędnościowych książeczek mieszkaniowych.
Sąd administracyjny, oceniając sposób prowadzenia postępowania egzekucyjnego stwierdził, że jest ono zgodne z przepisami ustawy, wszczęte po uprzednim upomnieniu skarżącego, a sposób obliczenia grzywny w celu przymuszenia prawidłowy, oparty na powołanym art. 121 § 5 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Z uwagi na to, że zarzuty skargi dotyczą postępowania orzeczniczego, które zostało zakończone ostateczną decyzją administracyjną, nie mogą one być uwzględnione i nie mogą stanowić przedmiotu obecnego postępowania, mającego na celu przymusowe wykonanie obowiązków określonych decyzją administracyjną. W postępowaniu egzekucyjnym nie można podnosić zarzutów na decyzję ostateczną nakładającą obowiązki.
Mając powyższe na uwadze, Sąd stwierdził, że zaskarżone postanowienie nie narusza przepisów obowiązującego prawa i oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270).