Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Dudek, Sędziowie Sędzia WSA Jacek Czaja (sprawozdawca), Sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak, , po rozpoznaniu w Wydziale II w dniu 11 sierpnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi A. Z. i A. J. na postanowienie Prezydenta Miasta z dnia [...] r., znak: [...], w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa I. stwierdza nieważność zaskarżonego postanowienia; II. odstępuje od zasądzenia od Prezydenta Miasta na rzecz strony skarżącej zwrotu kosztów postępowania w całości.
A. Z. (dalej także: "skarżąca") wraz z A. J. pismem z dnia 9 marca 2015 r. wystąpiły do Prezydenta Miasta z wnioskiem o wypłatę zaliczki w wysokości 70% ustalonego odszkodowania za wywłaszczone nieruchomości, stanowiące działki [...], [...] i [...], położone w L., przejęte na własność Skarbu Państwa, zgodnie z decyzją Wojewodę L. z dniu 10 czerwca 2014 r. o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, polegającej na rozbudowie al. [...] w L.. Jako podstawę prawną swego żądania wnioskodawczynie wskazały art. 12 ust. 5a ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 687 ze zm.; dalej: "specustawa drogowa").
Wojewoda L. decyzjami: z dnia 27 października 2015 r., znak: [...] oraz z dnia 2 grudnia 2015 r., znak: [...], ustalił odszkodowanie należne skarżącej za wspomniane działki nr [...] i nr [...] w łącznej wysokości [...] zł. Skarżąca złożyła odwołania od tych decyzji do Ministra Infrastruktury i Budownictwa.
Pismem z dnia 1 grudnia 2015 r. pełnomocnik skarżącej P. W. złożył ponowny wniosek do Prezydenta Miasta o wypłatę zaliczki w wysokości 70% odszkodowania za wywłaszczenie wspomnianych nieruchomości.
W odpowiedzi na wniosek Prezydent Miasta poinformował skarżącą pismem z dnia 31 grudnia 2015 r. (doręczonym w dniu 7 stycznia 2016 r.), że wniosek ten - w jego ocenie - jest bezzasadny.
Następnie pismem z dnia 25 stycznia 2016 r. pełnomocnik skarżącej złożył wniosek o usuniecie naruszenie prawa, poprzez niezwłoczną wypłatę zaliczki żądanej przez stronę zaliczki. W odpowiedzi organ pismem z dnia 10 lutego 2016 r. podtrzymał swoje stanowisko o niezasadności wypłaty zaliczki w przedmiotowej sprawie zawarte w piśmie z dnia 31 grudnia 2015 r.
W dniu 16 lutego 2016 r. pełnomocnik skarżącej złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia wniosku o usunięcie naruszenia prawa polegającego na odmowie wypłaty opisanej wyżej zaliczki. Równocześnie z wnioskiem o przywrócenie terminu pełnomocnik złożył wezwanie o usuniecie naruszenia prawa.
Po rozpatrzeniu wniosku z dnia 16 lutego 2016 r., Prezydent Miasta postanowieniem z dnia 18 marca 2016 r., działając na podstawie art. 58 § 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.; dalej także: "K.p.a."), odmówił przywrócenia terminu do wniesienia wniosku o usunięcie naruszenia prawa polegającego na odmowie wypłaty żądanej przez stronę zaliczki. W uzasadnieniu tego postanowienia organ stwierdził, że uchybienie przez skarżącą terminu do wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa nie miało charakteru niezawinionego.
Skargę do Sądu na powyższe postanowienie złożyła skarżąca, wnosząc o jego uchylenie, z uwagi na naruszenie art. 7, 8, 9, 10, 58, 77 § 1 i 80 K.p.a., wskutek naruszenia zasad wyrażonych w tych przepisach oraz bezzasadnej odmowy przywrócenia terminu do złożenia wniosku o usunięcie naruszenia, a także naruszenie art. 65 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2015 r. poz. 615 ze zm.) i art. 23 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 233), poprzez przyjęcia, że P. W., działający w postępowaniu administracyjnym jako pełnomocnik skarżącej, jest pełnomocnikiem profesjonalnym.