Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Gminy w sprawie: uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obrzeży jeziora "[...]", obejmującego część gruntów wsi "[...]", z przeznaczeniem ich na cele usług turystyki, rekreacji i wypoczynku, z indywidualną zabudową letniskową i mieszkaniową 1/ stwierdza nieważność § 7 ust. 8 pkt 2 zaskarżonej uchwały i załącznika graficznego w tej części; 2/ zasądza od Gminy "[...]" na rzecz skarżącego kwotę 797 zł (siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędziowie Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Sędzia WSA Piotr Chybicki po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 stycznia 2021 r. sprawy ze skargi R. P. na uchwałę Rady Gminy z dnia "[...]" nr "[...]" w sprawie: uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obrzeży jeziora "[...]", obejmującego część gruntów wsi "[...]", z przeznaczeniem ich na cele usług turystyki, rekreacji i wypoczynku, z indywidualną zabudową letniskową i mieszkaniową 1/ stwierdza nieważność § 7 ust. 8 pkt 2 zaskarżonej uchwały i załącznika graficznego w tej części; 2/ zasądza od Gminy "[...]" na rzecz skarżącego kwotę 797 zł (siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/6

Rady Gminy "[...]"podjęła "[...]"r. uchwałę nr "[...]"w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obrzeży jeziora "[...]".

R.P. (dalej: "Skarżący") zaskarżył do tut. Sądu ww. uchwałę w części graficznej dla obszaru obejmującego działkę nr "[...]" oraz w części tekstowej dla § 6 w zakresie obowiązywania go dla obszaru obejmującego ww. działkę.

Zarzucił, że w zaskarżonej części uchwała narusza art. 1 ust. 2 pkt. 1, 7 i 9 w zw.

art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 27 marca 2003 r. (Dz. U. nr 80, poz. 717), dalej: "u.p.z.p." w zw. z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 64 ust. 1-3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a także w zw. z artykułem 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w zakresie, w jakim organ naruszył konstytucyjne prawo własności Skarżącego przez zmianę przeznaczenia jego nieruchomości z zabudowanej na parking służący wyłącznie osobom trzecim. Skarżący stwierdził, że Gmina nadużyła władztwa planistycznego przez co w sposób istotny i nieproporcjonalny do zamierzonego celu ograniczyła jego prawo własności, gdyż pozbawiła go możliwości korzystania z własności w sposób zgodny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa (tj. brak możliwości wykorzystania działki na cele budownictwa czy zagospodarowania w jakikolwiek inny sposób).

Skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały w zaskarżonej części i zasądzenie od Rady Gminy kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych, o ile nie zostanie złożony spis kosztów.

W uzasadnieniu skargi Skarżący podał m.in., że jest współwłaścicielem ww. działki. Zaznaczył, że 20 kwietnia 2020 r. bezskutecznie wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa dokonanego tą uchwałą w zaskarżonym zakresie. Podniósł, że w konsekwencji zakwestionowanych ustaleń planu, ww. działka znajduje się na terenie parkingu z zakazem lokalizowania jakiejkolwiek zabudowy. Parking przewidziano w planie miejscowym w miejscu po budynku mieszkalnym, który miałby zostać wyburzony. Budynek ten w kwietniu 2017 r. spłonął i od tego czasu działka jest niezabudowana. Skarżący podejmował działania w celu odbudowy budynku, bezskuteczne z uwagi na zaskarżone postanowienia planu miejscowego. W związku z powyższym, od 2018 r. również bezskutecznie nakłaniał organy gminy do podjęcia inicjatywy w celu zmiany planu w spornym zakresie. Zaznaczył, że Rada Gminy w Analizie aktualności Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy "[...]" oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego z 28 grudnia 2016 r. (uchwała nr "[...]") wskazywała na potrzebę dokonania zmian w planie. Skarżący podkreślił, że nie jest i nie będzie zainteresowany budową i utrzymaniem parkingu na użytek osób trzecich na przedmiotowej działce. Ocenił, że działka nadaje się do zabudowy i zagospodarowania na cele mieszkaniowe lub usługowe. Dodał, że zaplanowanie funkcji parkingowej dla tej nieruchomości znacząco zmniejsza jej użyteczność i wartość, gdyż przeznaczenie działki pod parking uniemożliwia w zasadzie jej zbycie. Skarżący podniósł również, że plan miejscowy obowiązuje prawie 16 lat, a przez ten czas Gmina nie podjęła żadnych kroków zmierzających do jego realizacji.

Strona 1/6