Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janina Kosowska Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędzia WSA Piotr Chybicki Protokolant specjalista Jakub Borowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 października 2016 r. sprawy ze skargi Wojewody Warmińsko - Mazurskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Kisielicach z dnia 30 marca 2016 r., Nr XVI/108/16 w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej § 5 ust. 9 pkt 2 lit. h i b tiret drugi, § 6 ust. 9 pkt 2 lit. h i b tiret drugi, § 7 ust. 9 pkt 1 lit. b, § 7 ust. 9 pkt 2 lit. h i b tiret drugi, § 8 ust. 9 pkt 2, § 9 ust. 9 pkt 2 lit. h i b tiret drugi, § 12 ust. 10.
Wojewoda W, reprezentowany przez r.pr. E. S., działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2016r., poz. 446, dalej jako: u.s.g.), wniósł skargę na uchwałę Nr "[...]" Rady Miejskiej w K z dnia "[...]"r. w sprawie uchwalenia zmian miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy K, żądając stwierdzenia nieważności uchwały w części: § 5 ust. 9 pkt 2 lit. h), § 6 ust. 9 pkt 2 lit. h), § 7 ust. 9 pkt 2 lit. h), § 8 ust. 9 pkt 2, § 9 ust. pkt 2 lit. h), § 12 ust. 10, § 7 ust. 9 pkt 1 lit. b) w zakresie sformułowania "wyłącznie w uzgodnieniu z zarządca drogi", § 5 ust. 9 pkt 2 lit. b) tiret drugi, § 6 ust. 9 pkt 2 lit. b) tiret drugi, §7 ust. 9 pkt 2 lit. b) tiret drugi, § 9 ust. 9 pkt 2 lit. b) tiret drugi. W uzasadnieniu wskazano, że zgodnie z § 4 pkt 9 lit. a) rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2003r. nr. 164, poz. 1587) ustalenia dotyczące zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej powinny zawierać określenie układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej wraz z ich parametrami oraz klasyfikacją ulic i innych szlaków komunikacyjnych. Zaskarżona uchwała nie określa rodzaju tych urządzeń i obiektów, ani też ich lokalizacji lub kierunkowego przebiegu. Zatem rozstrzygnięcie tych kwestii przesunięto na etap realizacji inwestycji i pozostawiono de facto decyzji inwestorów, co w skrajnej sytuacji może doprowadzić do zmiany przeznaczenia terenu. Stanowi to naruszenie art. 15 ust. 2 pkt.1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. 2015r. poz. 199 - tekst obowiązujący na datę podjęcia zaskarżonej uchwały - dalej jako: u.p.z.p.), zgodnie z którym w planie miejscowym określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Wskazano, że kwestionowane unormowania planu miejscowego nie wypełniają podstawowych wymogów ustawowych, co do przeznaczenia danego terenu, są nieczytelne i mogą oznaczać niedopuszczalne przemieszanie różnych funkcji na regulowanym przez siebie terenie oraz prowadzić do sytuacji nierozgraniczenia terenów o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach gospodarowania, a nadto doprowadzić do konfliktów w zagospodarowaniu danego obszaru. Podniesiono, że normy prawne zredagowane zostały w sposób uniemożliwiający określenie jednoznacznego przeznaczenia terenów których dotyczą, co skutkuje ich sprzecznością z art. 15 ust. 1 pkt.1 u.p.z.p. Odnosząc się do treści § 7 ust. 9 pkt 1 lit. b) zaskarżonej uchwały wskazano, że władztwo planistyczne oznacza, że to rada gminy może określać zasady kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu i nie może cedować tych uprawnień na inny podmiot. Plan nie może zatem zawierać przepisów, w których uzależnia się sposób zagospodarowania terenu od późniejszych uzgodnień oraz warunków ustalanych przez podmioty trzecie, biorące udział w procesie inwestycyjnym. Z kolei odnosząc się do zapisów planu co do kwestii odprowadzania ścieków wskazano na ich sprzeczność z ustawą o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz z zasadami prawidłowej techniki legislacyjnej. Uchybienia te - w ocenie skarżącego - polegają z jednej strony na powtórzeniu w treści uchwały kwestii już uregulowanych w przywoływanej ustawie, z drugiej zaś na modyfikacji regulacji ustawowych, poprzez dopuszczenie odprowadzania ścieków do przydomowych oczyszczalni jedynie do czasu realizacji sieci kanalizacji sanitarnej. Wskazano, że regulowanie kwestii już rozstrzygniętych w aktach wyższego rzędu w sposób odmienny niż wynikało by to z ich treści, stanowi naruszenie prawa. Ponadto powtórzenie przepisu ustawy powoduje jego interpretację w kontekście uchwały, w której go powtórzono, co może doprowadzić do całkowitej lub częściowej zmiany intencji prawodawcy.