Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Sobieralski (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 maja 2020 r. sprawy ze sprzeciwu M. T. od decyzji Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu z dnia 13 marca 2020 r., nr [...] w przedmiocie budowy zadaszenia nad miejscami postojowymi oddala sprzeciw.
Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w powiecie opolskim - zwany dalej też organem pierwszej instancji, na skutek sygnalizacji J. N., przeprowadził w dniu 11 czerwca 2018 r. kontrolę, podczas której stwierdził, że na działce nr a położonej w miejscowości [...] przy ul. [...] stoją dwie wiaty o wymiarach 4,08 m x 6,00 m, usytuowane w granicy działki. Okap dachu wystaje nad drogę dojazdową do posesji na dz. nr b, kryty jest gontem bitumicznym, spad w kierunku działki nr a. Wiata wykonana została w oparciu o zgłoszenie Staroście Opolskiemu z dnia 28 lutego 2018 roku (przyjęte 22 marca 2018 r.). W oparciu o wyniki przeprowadzonej kontroli organ pierwszej instancji pismem z 28 czerwca 2018 roku zawiadomił o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie budowy zadaszenia nad miejscami postojowymi na dz. nr a na ul. [...] w [...] oraz o zaplanowanych na 13 lipca 2018 roku oględzinach.
Podczas oględzin organ ustalił, że wiata samochodowa postawiona na miejscach oznaczonych nr 3 i 4 została ustawiona zgodnie ze zgłoszeniem. Wiata graniczy z działkami nr c i drogą nr [...]. Odprowadzenie wody z dachu jest wspólne z wiatą sąsiednią i wychodzi na działkę nr d. Pismem z dnia 16 sierpnia 2018 r. pełnomocnik Pani M. T. wniósł wyjaśnienia, z których wynika, że stanowiska nr 3 i 4 istniały co najmniej w 2012 roku, kiedy inwestorka nabyła nieruchomość. Z opisu ksiąg wynika, że ich lokalizacja uwarunkowana jest prawem przejazdu przez tę działkę na rzecz właścicieli działki nr b. Kolejno podała, że nie sposób uznać wykonanej wiaty za obiekt, do którego zastosowanie mają przepisy warunków technicznych.
W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla powiatu opolskiego decyzją z dnia 19 listopada 2018 roku (nr [...]) nakazał M. T. rozbiórkę zadaszenia nad miejscami postojowymi na dz. nr a na ul. [...] w [...]. Opolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Opolu - zwany dalej także organem odwoławczym, po rozpatrzeniu odwołania adwokat M. N. z dnia 6 grudnia 2018 r., wniesionego w imieniu M. T., decyzją z dnia 18 stycznia 2019 r. (nr [...]) uchylił zaskarżoną decyzję w całości i na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186 z późn. zm.) - zwanej dalej: "P.b.", nakazał M. T. rozbiórkę zadaszenia wykonanego nad miejscami postojowymi oznaczonymi numerami 3 i 4 na mapie będącej załącznikiem do zgłoszenia z dnia 28 lutego 2018 r. dotyczącego postawienia wiaty nad miejscami parkingowymi na działce nr a w [...] przy ul. [...].
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 21 maja 2019 r. (sygn. akt II SA/Op 105/19) uchylił obie wyżej wymienione decyzje. W uzasadnieniu Sąd zgodził się, że sporny obiekt należało zakwalifikować jako budowlę zrealizowaną w postaci zadaszonego miejsca postojowego, a więc należało skontrolować zgodność wykonanych robót budowlanych z przepisami, nie tylko prawidłowo przywołanymi § 2 i § 19 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2019 r. poz. 1065 z późn. zm.) - zwanego dalej "rozporządzeniem", ale także zapisami prawa miejscowego. Sąd zgodził się z konkluzją organu, że skoro doszło do rozbudowy istniejącego miejsca postojowego o zadaszoną wiatę, to przepisy warunków technicznych mają zastosowanie w sprawie, nie wyłączając § 19 rozporządzenia określającego zasady sytuowania miejsc postojowych, w tym i zadaszonych. Jednakże Sad uznał, że organy nie rozważyły, czy wykonane roboty budowlane w świetle przepisów planistycznych, nie mogły zostać uznane jako zgodne z obowiązującymi przepisami prawa w zakresie posadowienia budowli w ustalonych przez organy odległościach przy granicy działki. Ponadto organy nie ustaliły, czy przedmiotowe zadaszone miejsce parkingowe jest niezgodne z przepisami w sposób tak istotnie od nich odbiegający, że niemożliwe jest jego zalegalizowanie, a w konsekwencji czy konieczne było nakazanie rozbiórki na mocy art. 51 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego. W ocenie Sądu, stwierdzenie, że możliwe doprowadzenie przedmiotowego zadaszonego miejsca postojowego do stanu zgodnego z prawem możliwe jest wyłącznie poprzez nakaz rozbiórki wiaty było przedwczesne.