Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska Sędziowie Sędzia WSA Beata Kozicka Sędzia WSA Krzysztof Sobieralski (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 1 grudnia 2020 r. sprawy ze skargi P. D. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 15 czerwca 2020 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych oddala skargę.
Decyzją z dnia 7 maja 2020 r., nr [...], działający z upoważnienia Prezydenta Miasta [...] - Specjalista ds. ewidencji i świadczeń w Powiatowym Urzędzie Pracy w [...], na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. b i ust. 2, art. 71 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudniania i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2020 r. poz. 1409 ze zm.), zwanej dalej "ustawą", odmówił przyznania P. D., zwanemu dalej także "skarżącym", prawa do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 14 kwietnia 2020 r. W uzasadnieniu organ podał, że na mocy decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia 20 kwietnia 2020 r. skarżący uzyskał status osoby bezrobotnej od dnia 14 kwietnia 2020 r. Natomiast, zgodnie z art. 71 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy, prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnym zwolnionym z zakładów karnych i aresztów śledczych, zarejestrowanym w okresie 30 dni od dnia zwolnienia, jeżeli suma okresów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 2, przypadających w czasie 18 miesięcy przed ostatnim pozbawieniem wolności oraz wykonywania pracy w okresie pozbawienia wolności wynosiła, co najmniej 365 dni, przy czym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota w wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę. Na podstawie posiadanych dokumentów organ ustalił, że skarżący został zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy w [...] (dalej PUP) w okresie 30 dni od dnia zwolnienia z zakładu karnego. Podczas odbywania kary pozbawiania wolności, skarżący był zatrudniony w okresie od dnia 24 sierpnia 2017 r. do dnia 31 października 2018 r. oraz od dnia 2 listopada 2018 r. do dnia 2 kwietnia 2020 r. Ponadto organ ustalił, że w okresie aresztowania od dnia 24 sierpnia 2017 r. do dnia 31 października 2018 r. skarżący był zatrudniony nieodpłatnie. Dalej organ podał, że z zaświadczenia Zakładu Karnego nr [...] w [...] wynika, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota w wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę jedynie w okresach od dnia 1 lutego 2019 r. do dnia 31 maja 2019 r. oraz od dnia 1 listopada 2019 r. do dnia 30 listopada 2019 r., tj. łącznie 150 dni. Wskazał również, że z definicji minimalnego wynagrodzenia zawartej w art. 2 ust. 1 pkt 12a ustawy wynika, że ilekroć w ustawie mowa jest o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, oznacza to kwotę minimalnego wynagrodzenia za pracę pracowników, przysługującego za pracę w pełnym miesięcznym wymiarze czasu pracy ogłoszoną na podstawie art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2020 r. poz. 2207 ze zm.). Wysokość minimalnego wynagrodzenia za pacę w 2018 r. wynosiła 2.100 zł, w 2019 r. - 2.250, natomiast od dnia 1 stycznia 2020 r. wynosi 2.600 zł. Ponadto skarżący nie posiada okresu zatrudnia przypadającego w okresie 18 miesięcy przed ostatnim pozbawieniem wolności, tj. od dnia 1 grudnia 2015 r. do dnia 11 czerwca 2017 r. Posiada jedynie 150 dni okresu uprawniającego do nabycia prawa do zasiłku, zatem nie spełnia ustawowych warunków nabycia prawa do zasiłku dla bezrobotnych.