Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Krupiński (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Janowska Sędzia WSA Daria Sachanbińska Protokolant St. inspektor sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lutego 2020 r. sprawy ze skargi A. Ł. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 21 października 2019 r., nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę.
Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez A. Ł., zwaną dalej: "skarżącą", jest decyzja Wojewody Opolskiego (zwanego dalej: "organem odwoławczym" i "Wojewodą") z dnia 21 października 2019 r., nr [...], utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta Opola (dalej: "Prezydent") z dnia 5 sierpnia 2019 r., nr [...], w przedmiocie wymeldowania skarżącej i innych osób z miejsca pobytu stałego.
Skarga została wniesiona w następującym, wynikającym z akt administracyjnych, stanie faktycznym i prawnym:
Pismem z dnia 3 kwietnia 2019 r. M. W. wystąpiła do Prezydenta z wnioskiem o wymeldowanie skarżącej oraz M. Ł. i B. W. z miejsca pobytu stałego - lokalu mieszczącego się pod adresem: [...] ul. [...]. W piśmie tym wskazała, że ww. osoby opuściły lokal w grudniu 2016 r. bez dopełnienia obowiązku wymeldowania się.
Decyzją z dnia 5 sierpnia 2019 r. Prezydent, działając na podstawie art. 35 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (Dz. U. z 2019 r., poz. 1397 ze zm.), zwanej dalej "ustawą", orzekł o wymeldowaniu wymienionych we wniosku osób z miejsca pobytu stałego przy ul. [...] w [...].
W uzasadnieniu podniósł, że wnioskodawczyni dysponuje tytułem prawnym do wskazanej nieruchomości, natomiast skarżąca i jej syn oraz M. Ł. w niej nie zamieszkują. Przytaczając stosowne fragmenty zeznań wywiódł, że przesłuchani w sprawie świadkowie E. Z. i M. K. stwierdzili, że pod wskazanym adresem widują tylko skarżącą i to bardzo rzadko - kilka razy w roku, świadek K. P. stwierdziła, że nie widuje żadnej z wymienionych we wniosku osób, a po ich wyprowadzeniu się na początku 2018 r. wymieniła w domu zamki. W dniu 1 kwietnia 2018 r. zamki wymieniła też skarżąca. Z kolei świadek A. G. potwierdził, że był świadkiem wyprowadzki skarżącej kilka lat temu. Dodatkowo Prezydent ustalił, że małoletni B. W. nie realizuje obowiązku szkolnego w Publicznej Szkole Podstawowej nr [...] w [...], właściwej dla miejsca jego zameldowania. W konkluzji organ uznał, że osoby wymienione we wniosku opuściły sporny lokal w drugiej połowie 2016 r., bez dopełnienia wynikającego z art. 33 ustawy obowiązku wymeldowania się, co z kolei daje podstawę do władczej ingerencji organu na podstawie art. 35 ustawy. Prezydent zauważył też, że działanie wnioskodawczyni polegające na wymianie zamków mogło być ocenione nagannie, ale miało ono miejsce już po opuszczeniu mieszkania przez dotychczasowych lokatorów, a ponadto nie wystąpili oni z żadnym środkiem prawnym umożliwiającym powrót do tego mieszkania.
W odwołaniu skarżąca i M. Ł. zarzucili dowolną ocenę materiału dowodowego, skutkująca błędnym ustaleniem stanu faktycznego, pominięcie dowodu z przesłuchania stron oraz wadliwe zastosowanie przepisów prawa materialnego, obowiązujących w zakresie dopełnienia obowiązku meldunkowego.
Organ odwoławczy, utrzymując w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji, wskazał na materialno-prawne podstawy do wydania decyzji o wymeldowaniu osoby z dotychczasowego miejsca pobytu stałego - w sytuacji, gdy osoba sama nie wypełniła obowiązku meldunkowego. Podniósł, że prawidłowe rozstrzygnięcie uzależnione jest od dokładnego ustalenia stanu faktycznego - czyli, czy nastąpiło trwałe i dobrowolne opuszczenie lokalu przez osobę, przy czym rezygnacja z przebywania w lokalu powinna nastąpić w sposób wyraźny, poprzez złożenie stosownego oświadczenia, lub w sposób dorozumiany - poprzez zachowanie, które wyraża wolę danej osoby. Opuszczenie lokalu musi mieć charakter trwały i dobrowolny. Ustalając, czy nastąpiło opuszczenie lokalu, należało badać zarówno element przedmiotowy, czyli fizyczne opuszczenie miejsca pobytu stałego, jak i element podmiotowy, tj. zamiar stałego związania się z innym miejscem pobytu, urządzenia w nim swego trwałego centrum życiowego. Dalej Wojewoda obszernie zrelacjonował treść zeznań poszczególnych świadków, przesłuchanych przez organ I instancji. W tym zakresie omówił zeznania K. P., która zamieszkuje w domu przy ul. [...], zajmując [...] budynku, a która zeznała, że nie widziała skarżącej na terenie nieruchomości od listopada bądź grudnia 2016 r., kiedy to ta się wyprowadziła. Świadek potwierdziła, że B. W. wyprowadził się razem z matką, a M. Ł. wyprowadził się z tego lokalu jeszcze wcześniej niż skarżąca. Potwierdziła to, że 1 kwietnia 2018 r. osoby te włamały się na teren posesji i wymieniły zamek w drzwiach wejściowych. Wcześniej, też w 2018 r. wnioskodawczyni wymieniła zamek w drzwiach głównych, a ponadto pod koniec 2018 r. skarżąca zwróciła się do niej z prośbą o udostępnienie kluczy. Chciała wywieźć rzeczy pozostawione na strychu. Potem przyjechała M. Ł. z partnerem i wprowadzili się do mieszkania na [...], w którym uprzednio zamieszkiwała skarżąca z synem i bratem. Organ odwoławczy przytoczył również zeznania M. K., E. Z. i A. G.