Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Krupiński Sędziowie Sędzia WSA Teresa Cisyk Sędzia WSA Daria Sachanbińska - spr. Protokolant St. sekretarz sądowy Grażyna Stykała po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 27 listopada 2014 r. sprawy ze skargi W. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 28 stycznia 2014 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą decyzję Wójta Gminy Lubsza z dnia 26 lipca 2013 r., nr [...], 2) określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.
Przedmiotem skargi wniesionej przez W. B. jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 28 stycznia 2014 r., nr [...], utrzymująca w mocy decyzję Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w Lubszy, działającego z upoważnienia Wójta Gminy Lubsza, z dnia 26 lipca 2013 r., nr [...], odmawiającą przyznania W. B. prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego w związku z koniecznością sprawowania stałej opieki nad żoną E. B., która jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym.
Wydanie zaskarżonej decyzji poprzedziło postępowanie o następującym przebiegu:
Wnioskiem z dnia 8 lipca 2013 r. W. B. zwrócił się do Ośrodka Pomocy Społecznej w Lubszy o ustalenie prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego w związku z opieką nad żoną - E. B.
Decyzją z dnia 26 lipca 2013 r., wydaną na podstawie art. 3 pkt 22, art. 16a i art. 20 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. nr 139, poz. 992, z późn. zm.), art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267, z późn zm., zwanej dalej K.p.a.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 3 stycznia 2013 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach o świadczenia rodzinne (Dz. U. z 2013 r., poz. 3), Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w Lubszy nie przyznał W. B. prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego w związku z koniecznością sprawowania przez niego opieki nad żoną E. B., legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności.
W uzasadnieniu organ podał, że wnioskodawca nie spełnił wszystkich przesłanek określonych w ustawie, warunkujących przyznanie specjalnego zasiłku opiekuńczego. Wyjaśnił, że wprawdzie E. B. posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności od 24 lutego 2010 r., a dochód na osobę w rodzinie B. nie przekracza 623 zł, jednak zgodnie z ustawą z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r., poz. 788, z późn. zm.) na skarżącym nie ciąży obowiązek alimentacyjny względem swojej żony, ponieważ występowałby on dopiero po separacji, rozwiązaniu lub unieważnieniu małżeństwa. Ponadto organ uznał, że W. B. nie jest osobą, która zrezygnowała z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością stałej opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności. Organ podkreślił, że zatrudnienie skarżącego w okresie od 1 października 1994 r. do 5 kwietnia 1995 r. zostało rozwiązane za porozumieniem stron. Kolejne zatrudnienia, w okresie od 1997 r. do 1999 r., nie trwały dłużej niż 3 miesiące. W tym czasie W. B. zawierał umowy, które kończyły się z upływem czasu, na jaki były zawierane. Ostatnia z nich została zawarta na okres od 22 do 30 lipca 1999 r. Później W. B. był zarejestrowany w urzędzie pracy, a od 1 września 2012 r. do 30 czerwca 2013 r. pobierał świadczenie pielęgnacyjne w związku z niepełnosprawnością żony.
Od powyższej decyzji W. B. złożył odwołanie, w którym ogólnie podał, że nie zgadza się z negatywnym rozstrzygnięciem.