Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Paluszyńska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Batorowicz Sędzia WSA Edyta Podrazik Protokolant St. sekretarz sąd. Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 września 2016 r. sprawy ze skargi K. F. na uchwałę Rady Miasta i Gminy w M. z dnia [...] 2005r. Nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...] oddala skargę
Pismem z dnia 18 lutego 2015 r. K. F. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na uchwałę Burmistrz Miasta i Gminy w M. nr [...] z dnia [...] 2005 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta M.. Tym samym pismem K. F. wniosła skargę na uchwałę Burmistrz Miasta i Gminy w M. z dnia [...] 2008r. Nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wybranych obszarów miasta M..
Skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności ww. uchwał oraz zwrot kosztów poniesionych w niniejszej sprawie, w tym kosztów zastępstwa. Skarżąca podniosła, iż w toku postępowania związanego z uchwaleniem ww. planów miejscowych doszło do naruszenia przepisów prawa, co spowodowało naruszenie interesów prawnych Skarżącej i ograniczenie prawa własności. Skarżąca zarzuciła naruszenie:
- art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że zaskarżona uchwała nie narusza interesu prawnego Skarżącej,
- art. 1 ust. 2 art. 6, art. 10, i art. 87 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity: Dz. U. z 2015r., poz. 199, dalej: u.p.z.p.) poprzez błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie polegające na znacznym ograniczeniu praw Skarżącej i błędną zmianę planów zagospodarowania przestrzennego,
- art. 32 i art. 64 w zw. z art. 8 Konstytucji RP poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na znacznym ograniczeniu prawa własności,
- art. 9 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (dalej: K.p.a.) poprzez błędne informowanie o przysługujących uprawnieniach w toku prowadzonego postępowania w zakresie uchwalania przedmiotowych planów.
W uzasadnieniu skargi Skarżąca wyjaśniła, iż jest współwłaścicielem nieruchomości położonej przy ul. [...] w [...], nr [...] Podniosła, że uchwalając ww. plany miejscowe Gmina naruszyła prawo własności oraz studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego (dalej: Studium) obowiązujące dla przedmiotowej nieruchomości. Skarżąca wyjaśniła, że brała aktywny udział w pracach nad Studium, natomiast o pracach nad planami nie miała wiedzy i w konsekwencji nie podejmowała żadnych czynności, w zakresie składania wniosków i uwag odnośnie przedmiotowych uchwał. Zdaniem Skarżącej organy gminy powinny prawidłowo informować właścicieli nieruchomości o przysługujących ich uprawnieniach i działaniach w przedmiotowej sprawie.
Skarżąca podniosła, iż w zapisach Studium na działce nr [...] była zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna. W Studium tym nie ma mowy o działalności przemysłowej, która na chwilę obecna jest realizowana na podstawie zaskarżonych uchwał przez właścicieli działek sąsiednich. Wydane zostały zezwolenia dla zabudowy produkcyjnej, która narusza normy środowiskowe i negatywnie na nie oddziałuje. Zakres ograniczeń przybrał taki rozmiar, że uniemożliwia użytkowanie nieruchomości o nr ewid.[...] zgodnie z jej przeznaczeniem na zabudowę mieszkaniową. Skarżąca obszernie opisała skalę uciążliwości ze strony sąsiadujących zakładów produkcyjnych Przedmiotowa działka od samego początku była przeznaczona pod tereny mieszkaniowe, tak samo jak okoliczne nieruchomości posiadały pozwolenia na budowę mieszkaniową. Skarżąca podniosła, iż Rada Miejska podejmując uchwały nie uzasadniła potrzeby wprowadzanych zmian w sposobach zagospodarowania terenów. Z akt planistycznych nie wynika, że Rada Miejska podejmując przedmiotową uchwałę rozważyła wszelkie okoliczność, w tym ochronę prawa własności. Zdaniem Skarżącej w momencie podejmowania przedmiotowych uchwał Rada Miejska nie dysponowała stosownymi ekspertyzami, z których wynikać by mogło, że prowadzenie działalności przemysłowej nie wpłynie negatywnie na sąsiadujące blisko nieruchomości mieszkaniowe. Urząd Miasta powinien uwzględniać prawo własności Skarżącej i wszystkich właścicieli nieruchomości sąsiadujących i poszukiwać rozwiązań, które w optymalny sposób uwzględnią potrzeby publiczne i potrzeby właścicieli działek, albowiem ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanowione tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie prawa ze względu na potrzeby zapewnienia bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Skoro ingerencja planistyczna gminy jest wyjątkiem od zasady nienaruszalności prawa własności gruntu przez władze publiczne, to każde wyznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dodatkowych ograniczeń wykonania prawa własności musi być szczegółowo i wiarygodnie uzasadnione. Na poparcie swojego stanowiska Skarżąca odwołała się do orzecznictwa sądów administracyjnych.