Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Joanna Zdrzałka Sędziowie WSA Krystyna Józefczyk WSA Elżbieta Mazur - Selwa /spr./ Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi P. S. na uchwałę Rady Gminy Czarna z dnia 29 lipca 2014 r. nr LVII/467/2014 w przedmiocie określenia przystanków komunikacyjnych i warunków oraz zasad korzystania z nich I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części, tj. jej § 2 ust. 3; II. zasądza od Rady Gminy Czarna na rzecz skarżącego P. S. kwotę 557 zł /słownie: pięćset pięćdziesiąt siedem złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Rada Gminy Czarna podjęła w dniu 21 lipca 2014 r. uchwałę nr LVII/467/2014 w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina Czarna, udostępnionych dla przewoźników raz warunków i zasad korzystania z tych obiektów. Uchwała została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym Województwa Podkarpackiego z dnia 29 lipca 2014 r. poz. 2131.
W uchwale określono wykaz przystanków komunikacyjnych, których Gmina Czarna jest właścicielem lub zarządzającym i które udostępnia przewoźnikom określonym w złączniku do uchwały ( § 1); wskazano, że udostępnia się przewoźnikom przystanki komunikacyjne zgodnie z określoną przez siebie procedurą ( §2 ), a także, że potwierdzenie uzgodnienia wydaje się po rozpatrzeniu wniosku z uwzględnieniem przepustowości przystanku komunikacyjnego ( § 2 ust. 2)oraz, że z zastrzeżeniem § 2 ust. 4 uchwały, nie udostępnia się przystanku komunikacyjnego następnym przewoźnikom lub do kolejnych zatrzymań pojazdów w razie wyczerpania limitu jego przepustowości lub braku możliwości zatrzymania się środka transportu na przystanku o wnioskowanej godzinie, gdzie: pkt 1) przez limit przepustowości rozumie się; liczbę zatrzymań większą niż jedno zatrzymanie na 20 minut, a w przypadku większej liczby przewoźników wykonujących przewóz z wykorzystaniem przystanku; liczbę zatrzymań w okresie jednej godziny - przypadającej po jednym zatrzymaniu dla każdego przewoźnika ( § 2 ust. 3 pkt 1 ), pkt 2) przez brak możliwości zatrzymania się środka transportu na przystanku o wnioskowanej godzinie rozumie się: mniejszy niż 20 minut odstęp czasowy pomiędzy zatrzymaniami na przystanku, kiedy linie przewoźników na obszarze Gminy pokrywają się w 40 % trasy przewozu ( §2 ust.3). Sposób korzystania z przystanków komunikacyjnych został określony w załączniku nr 2 do uchwały. W § 4 ust. 2 zastrzeżono, że nie stosowanie się do zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych skutkować będzie cofnięciem uzgodnienia wydanego przez organizatora.
Uchwałę podjęto na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( Dz.U. z 2013 r. poz 594 ze zm.; dalej: ustawa o samorządzie gminnym) oraz art. 15 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym ( Dz.U. z 2011 r. Nr 5 poz.13 ze zm.; dalej: ustawa o publicznym transporcie zbiorowym).
Pismem opatrzonym datą 27 lipca 2015 r. P. S. (dalej: Skarżący) reprezentowany przez fachowego pełnomocnika skierował do Rady Gminy Czarna wezwanie do usunięcia naruszenia prawa dokonanego wyżej opisaną uchwałą, w szczególności § 2 ust. 3 tej uchwały, polegające na naruszeniu art. 15 ust. 2 i 32 ust. 3 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym i art. 22a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2013 r. poz. 1414; dalej: ustawa o transporcie drogowym ).
W ocenie Skarżącego zarówno odmowa udostępnienia przystanku komunikacyjnego, jak też określenie i definiowanie limitu jego przepustowości, nie mieści się w zakresie upoważnienia ustawowego zawartego w art. 15 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym. Wskazany przepis przewiduje jedynie uprawnienie do określenia warunków i zasad korzystania z tych obiektów, a więc działań zmierzających do dokonania uzgodnienia warunków i zasad korzystania z tych obiektów, co nie jest tożsame z uprawnieniem do wyrażenia zgody bądź odmowy jej udzielenia, a tym bardziej definiowania limitu przepustowości.