Postępowanie wyjaśniające, przewidziane w par. 3 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 12 lutego 1992 r. w sprawie szczególnych zasad i trybu postępowania dotyczących pozbawienia uprawnień kombatanckich oraz zasad przeprowadzania weryfikacji tych uprawnień /Dz.U. nr 16 poz. 63/ odnosi się tylko do badania, czy istnieje podstawa faktyczna w przypadkach określonych w art. 25 ust. 2 pkt 1 lit. "d" i art. 25 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie z dnia (...) w przedmiocie pozbawienia uprawnień kombatanckich na skutek rewizji nadzwyczajnej Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie z dnia 22 sierpnia 1995 r.
uchyla zaskarżony wyrok i skargę oddala.
Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia 11 maja 1994 r., (...) na podstawie art. 25 ust. 2 pkt 2 i art. 25 ust. 2 pkt 4 lit. "a" ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ pozbawił uprawnień kombatanckich Mieczysława K. z tytułu "walki zbrojnej o utrwalanie władzy ludowej". W uzasadnieniu decyzji stwierdził, że Mieczysław K. otrzymał uprawnienia kombatanckie "jako funkcjonariusz służby bezpieczeństwa /MO/", gdyż "brał udział w latach 1945-1950 w walce z bandami i reakcyjnym podziemiem". W swojej deklaracji członkowskiej ZBOWiD z 20 lutego 1967 r. podał, że do lutego 1955 r. pracował w organach BP jako pracownik operacyjny w S. na stanowisku Kierownika Sekcji, Szefa PUBP. Mając to na uwadze Kierownik Urzędu pozbawił Mieczysława K. uprawnień kombatanckich, ponieważ uzyskał je wyłącznie z tytułu działalności w latach 1944-1956 w charakterze "uczestnika walk o ustanowienie i utrwalanie władzy ludowej". Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 2 pkt 4 lit. "a" cytowanej ustawy uprawnienia kombatanckie nie przysługują osobom, które były zatrudnione w aparacie bezpieczeństwa publicznego.
Powyższą decyzję zaskarżył Mieczysław K. do Naczelnego Sądu Administracyjnego wnosząc o jej uchylenie. W skardze podniósł m.in., że organ orzekający pominął przedstawione przez niego dowody, iż brał udział w kampanii wrześniowej w 1939 r. jako członek organizacji "Strzelec", a po II wojnie światowej, jako pracownik bezpieczeństwa uczestniczył w walce z grupami Wehrwolfu na terenie S. i ta właśnie działalność została określona jako "walka z bandami i reakcyjnym podziemiem".
Naczelny Sąd Administracyjny-Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 22 sierpnia 1995 r., (...) uchylił zaskarżoną decyzję i zasądził od Kierownika Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie na rzecz Mieczysława K. kwotę 10 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
W uzasadnieniu Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżona decyzja została wydana bez wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności faktycznych oraz bez rozpatrzenia i oceny całokształtu materiału dowodowego /art. 7, art. 77 par. 1, art. 86 Kpa/. Ponadto rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 12 lutego 1992 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania dotyczących pozbawiania uprawnień kombatanckich oraz zasad przeprowadzania weryfikacji tych uprawnień /Dz.U. nr 16 poz. 63/ zobowiązuje organ orzekający do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w przypadkach określonych w art. 25 ust. 2 pkt 2 cytowanej ustawy. Skarżący dołączył do skargi oświadczenia 3 świadków stwierdzających jego udział w Wojnie Obronnej w 1939 r. w organizacji "Strzelec" i uczestnictwa w walce z grupami Wehrwolfu. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego należało wezwać zainteresowanego do opisania faktów i działań, w których brał udział oraz przesłuchać świadków i samego skarżącego. Organ orzekający nie mógł ograniczyć postępowania dowodowego do poczynienia ustaleń, opartych wyłącznie na dokumentach stanowiących podstawę uzyskania uprzednio przez skarżącego uprawnień kombatanckich. Wobec wskazanych uchybień w postępowaniu dowodowym brak było - zdaniem NSA - podstaw do pozbawienia skarżącego uprawnień, niezależnie od prowadzonej przez niego działalności kombatanckiej w rozumieniu ustawy.