Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędzia NSA Teresa Zyglewska Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński (spr.) po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W.L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 maja 2019 r. sygn. akt II SAB/Wa 93/19 w sprawie ze skargi W.L. na bezczynność Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] stycznia 2017 r. oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 14 maja 2019 r. II SAB/Wa 93/19, po rozpoznaniu skargi W.L. na bezczynność Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie rozpoznania wniosku z [...] stycznia 2017 r.: 1. stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności w rozpoznaniu wniosku W.L. (dalej skarżący) z [...] stycznia 2017 r., 2. stwierdził, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 3. oddalił skargę w pozostałym zakresie.
W motywach rozstrzygnięcia Sąd podniósł, że zwłoka, jakiej w niniejszej sprawie dopuścił się Minister nie budzi wątpliwości, bowiem postępowanie zainicjowane wnioskiem skarżącego z [...] stycznia 2017 r. do dnia skierowania skargi na bezczynność ([...] stycznia 2019 r.) nie zostało zakończone wydaniem decyzji. Tym samym, postępowanie w sprawie trwało łącznie ponad 24 miesiące aż do wydania [...] stycznia 2019 r. decyzji w sprawie, co oznacza, że termin przewidziany w art. 35 § 1 K.p.a. nie został zachowany. Sąd wskazał ponadto, że odmówił przyznania skarżącemu sumy pieniężnej, bowiem stwierdzenie bezczynności z rażącym naruszeniem prawa nie jest powiązane z obowiązkiem wymierzenia grzywny, czy też przyznania od organu sumy pieniężnej. Ponadto Sąd zauważył, że trudności kadrowe organu oraz znacząca liczba wpływających wniosków nie stanowią okoliczności usprawiedliwiającej zaistniałej w sprawie bezczynności, niemniej jednak winny one rzutować na rozstrzygnięcie Sądu wydawane na podstawie 149 § 2 p.p.s.a.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł W.L., reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu, zaskarżając pkt 3 wyroku w zakresie, w jakim Sąd oddalił wniosek o przyznanie od organu na rzecz skarżącego sumy pieniężnej.
Zaskarżonemu wyrokowi na zasadzie art 174 pkt 2 p.p.s.a. zarzucił mające wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 149 § 2 w zw. z art. 154 § 6 p.p.s.a. poprzez zaniechanie przyznania skarżącemu świadczenia kompensacyjnego w postaci sumy pieniężnej, pomimo że z okoliczności sprawy wynika, że skarżący na skutek stwierdzonych naruszeń doznał szkody o charakterze pieniężnym w postaci znacznie zmniejszonego dochodu z tytułu emerytury za rok 2018 w stosunku do roku 2017, co wywołało u niego poczucie skrzywdzenia, braku zaufania do organów administracji publicznej, jak i niepewności co do dalszej egzystencji ze znacznie zmniejszonymi środkami pieniężnymi.
Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżący kasacyjnie wniósł o:
1. uchylenie zaskarżonego wyroku w części, tj. co do pkt 3 i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji;
2. rozpoznanie niniejszej skargi kasacyjnej na rozprawie;
3. przyznanie na rzecz pełnomocnika z urzędu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że zadaniem instytucji przyznania sumy pieniężnej jest również funkcja kompensacyjna, zaś skarżący bezczynnością organu poczuł się skrzywdzony. Dochodów uzyskanych za rok 2017 r. z tytułu emerytury wynosił 59 369,74 zł, zaś za rok 2018 jedynie 25 444,84 zł, tym samym różnica była znaczna i zdaniem skarżącego zarówno organy jak i Sąd I instancji błędnie uznały, że zasądzenie sumy pieniężnej jest niezasadne. Skarżący kasacyjnie wskazał, że musiał podjąć we własnym zakresie działania polegające na wzywaniu organu do usunięcia naruszenia prawa, sporządzić skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, co w rezultacie dopiero zmobilizowało organ do załatwienia sprawy.